کم
اسمی است مبنی، صدارت‌طلب، مبهم، نیازمند به تمییز. برای استفهام به کار می‌رود ـ که در قرآن نیامده ـ و خبریه نیز هست به معنی: کثیر = بسیار.
و غالباً در مقام افتخار و مباهات به کار می‌رود، مانند: ﴿وَكَم مِّن مَّلَكٖ فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ﴾[النجم: ۲۶]. ﴿وَكَم مِّن قَرۡيَةٍ أَهۡلَكۡنَٰهَا﴾[الأعراف: ۴]. ﴿وَكَمۡ قَصَمۡنَا مِن قَرۡيَةٖ﴾[الأنبیاء: ۱۱].
و از کسائی نقل شده که: اصل آن (کما) بوده، پس الف آن حذف گردیده مثل بِم و لِم. زجاج این مطلب را حکایت نموده و آن را رد کرده که اگر چنین بود میم آن مفتوح می‌شد.