روزهای پیشاور ردی بر کتاب شبهای پیشاور

ادعای ٧۰- شرک: یعنی، ریا و توجه به غیر الله

از شرک در عبادت هم تعریف کاملی نداده و گفته است؛ یعنی، آدمی در نماز توجه‌اش به غیر خدا باشد... [٧۸].

جواب ما:

به الله قسم، در تعجبم از این مرد و پدرانش که چه فایده‌ای از گمراه کردن مردم نصیبشان شد؟ رزق و روزی؟! این روزی که نصیب قربانیان مکر و فریب داعی هم شد.

می‌پرسم آیا شما به زیارت قبر می‌روید؟ این عبادت است یا نه؟ این ثواب دارد یا ندارد؟.

شما وقتی بر سر قبر حسین می‌روید، چگونه گریان ونالان می‌روید؟! وقتی سینه می‌زنید، آیا عبادت است یا نه؟ آیا توجه شما در آن جا، به الله است یا به حسین؟ آخر دروغ را هم باید به اندازه گفت. اگر شما بر سر قبر برای عبادت می‌روید، چرا دم دروازه از صاحب قبر اذن دخول می‌خواهید نه از الله. باز هم می‌گویید: توجه ما به الله است. در ضمن، تعریف تو از عبادت ناقص بود. اما شامل این تعریف ناقص هم می‌شوید.

جالب است که خودش نیز، می‌داند که اوضاع خیط است، پس فوری موضوع را به شرک اصغر می‌کشاند تا عیب خود را بپوشاند و از موضوع فرار کند. از این گذشته، اصل عبادت آن است که انسان دعا کند. «الدعاء هو العباده»؛یعنی، دعا عبادت است.

قران می‌گوید:

﴿وَقَالَ رَبُّكُمُ ٱدۡعُونِيٓ أَسۡتَجِبۡ لَكُمۡۚ إِنَّ ٱلَّذِينَ يَسۡتَكۡبِرُونَ عَنۡ عِبَادَتِي سَيَدۡخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ٦٠﴾[غافر: ۶۰]

«و فرمود: رب شما که مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم. بدرستی آنان‌که از عبادت من سر می‌پیچند در جهنم سرنگون می‌شوند».

پس دعا = عبادت است.

شما امامان خود را می‌خوانید و درخواست خود را به آن‌ها می‌دهید و از آنان طلب یاری می‌کنید. باز می‌گویید: عمل ما شرک نیست؟ راست می‌گویید. قبول دارم که گاهی شرک در عبادت ندارید؛ زیرا گاهی الله را کاملاً فراموش می‌کنید و خالص بنده را می‌خوانید.

[٧۸] ص ۲۱۰.