روزهای پیشاور ردی بر کتاب شبهای پیشاور

ادعای ۱۶۰- پیروزی‌های صدر اسلام، مرهون علی است

می‌گوید: درست است که اسلام در زمان عمر، فتوحات بزرگی داشت، اما به شهادت علمای شما (منظور ابن ابی الحدید) در تمام امور مملکت و به خصوص لشکرکشی‌ها عمر با امیر المومنین شور می‌کرد و مطابق دستور آن حضرت رفتار می‌نمود... [۱۸٧].

جواب ما:

این نادان نمی‌داند که با اثبات یک چیز، چیز دیگری هم ثابت می‌شود. وقتی می‌گویی که حضرت عمر بدون اجازۀ علی آب هم نمی‌خورد تا علی را فاتح ایران و روم معرفی کنی، بدان با این گفته، عمر را خیر خواه اسلام معرفی می‌کنی که برای پیشرفت اسلام مردی چون علی را وزیر خود کرد و نترسید که مبادا علی قیام کند و حق خود را بگیرد. آن حق خوری اول کار و این وزیر کردن آخر کار، با هم مناسبت ندارد! آیا ممکن است که یک نمونه دیگر در تاریخ را ذکر کنید؟!.

می‌گوید:فتوحاتی که در زمان پیامبر انجام شد، رهین منت شخص شخیص امیر المومنین علی بود؛ بعد شعر می‌گوید که «یکی مرد جنگی به از صد هزار...» [۱۸۸].

جواب ما:

این مردک نمی‌داند که متضاد حرف می‌زند. اگر علی به تنهایی کفار را شکست داد، چرا نتوانست کاری کند که دو آدم ترسوی بی‌تدبیر و جاهل دور پیامبر را نگیرند و بعد از مرگ بر جایش ننشینند؟!.

خنده دار است که می‌گوید: فتوحات اسلام در زمان عمر و ابوبکر رهین منت شجاعان نامی و سرداران زبردست اسلام و نقشه کشی و کاردانی آن‌ها بوده است که در میدان‌های جنگ مقابل دشمنان قوی، شجاعت و فداکاری و جان بازی می‌نمودند تا بر آن‌ها غالب آمدند.

او برای کم کردن ارزش کارنامۀ عمر از سردارانش تعریف می‌کند. اما نمی‌داند که باز در منطق خود به دام افتاد. اگر آنان چنین بودند، پس چنین مردان پاک بازی محال است که حق را از علی بگیرند و راضی شوند که جلوی چشم آن‌ها به شکم دختر پیامبر بزنند و حق علی خورده شود! دشمنی با عمر کورتان کرده است و نمی‌دانید که چه می‌گویید!.

به یاد شعری افتادم:

بشکست عمر پشت دلیران عجم را
بر باد فنا داد رگ و ریشه جم را
این عربده برغصب خلافت، زعلی نیست
با آل عمر کینه قدیم است عجم را

[۱۸٧] ص: ۴۱۳. [۱۸۸] ص ۴۱۴.