ادعای ۳۲۶- منع نمودن خمس از عترت و اهل بیت
پیغمبر می‌گوید: خمس، حق اهل بیت بود، اما ابوبکر آن را به مصرف امور جنگی رسانید و آیۀ زیر می‌گوید: این، حق اهل البیت است:
﴿۞وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّمَا غَنِمۡتُم مِّن شَيۡءٖ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُۥ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي ٱلۡقُرۡبَىٰ وَٱلۡيَتَٰمَىٰ وَٱلۡمَسَٰكِينِ وَٱبۡنِ ٱلسَّبِيلِ إِن كُنتُمۡ ءَامَنتُم بِٱللَّهِ وَمَآ أَنزَلۡنَا عَلَىٰ عَبۡدِنَا يَوۡمَ ٱلۡفُرۡقَانِ يَوۡمَ ٱلۡتَقَى ٱلۡجَمۡعَانِۗ وَٱللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٖ قَدِيرٌ٤١﴾[الأنفال: ۴۱]
«و بدانید هرچیزی را که به غنیمت گرفتید یک پنجم آن برای خداوند و پیامبر و خویشاوندان و یتیمان و بینوایان و در راه ماندگان است. اگر به خدا و آنچه بر بندۀ خود در روز جدایی ـ روزی که آن دو گروه با هم روبرو شدند ـ نازل کردیم، ایمان آورده‌اید و خدا بر هر چیزی تواناست».
جواب ما:
اول؛ آیه نمی‌گوید که تمامش متعلق به نزدیکان رسول است، در آن یتیم و فقیر و در راه مانده هم شریک است.
دوم، این خمس فعلی که شما از صاحبان تجارت می‌گیرید، اختراع شما ملایان تن پرور است! شما جنگ نمی‌کنید؛ جهاد نمی‌کنید و خمس را آسان کردید. در زمان پیامبر چنین خمسی نبود. خمس بر اموال جنگی بود که یک پنجم آن در اختیار رهبر قرار می‌گرفت تا برای صلاح دین خرج کند و چهار پنجم باقی بین مجاهدان تقسیم می‌شد. و اهل سنت این روش پیامبر را تا امروز ادامه داده‌اند.
اگر خمس، متعلق به ذی قربی و اهل بیت است، چرا در بقیۀ آیه نوشته است که مال مسکین و یتیم و در راه مانده هم هست! پس معلوم می‌شود اهل البیت آن اهمیتی را که شما در هر جا برایش قائل هستید،ندارند وگرنه چرا باید در این آیه هم ردیف یتیم و مسکین و مسافر، مستحق خمس جنگی شوند؟.
اینکه می‌گویی: زمحشری و ثعلبی و قوشچی و سیوطی و طبری تقلبی (یک طبری اصلی داریم یک تقلبی) رای ما را دارند، این کمکی به تو نمی‌کند؛ برعکس ائمه اربعه و سلسله علمای ما این رای را نداشتند.