ادعای ٧۴- دربارۀ وسیله گیری آیه داریم:
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَٱبۡتَغُوٓاْ إِلَيۡهِ ٱلۡوَسِيلَةَ وَجَٰهِدُواْ فِي سَبِيلِهِۦ لَعَلَّكُمۡ تُفۡلِحُونَ٣٥﴾[المائدة: ۳۵]
او این آیه را شاهد آورده است که باید وسیله بگیریم و بعد یک شاهد دیگر می‌آورد که وسیله؛ یعنی، اهل البیت. البته شاهد فراوان دارد. کتاب درجه یک سنی‌ها ابن ابی الحدید معتزلی شاهد اول آن‌هاست! ببینید چه می‌نویسد:
ابن ابی الحدید معتزلی که از اشراف علمای شما می‌باشد و شاهد دیگرش ثعلبی است به او درجه امام داده است و او را کنار امام بخاری و امام احمد حنبل نشانده است.
ابوبکر شیرازی دیگر کیست؟ الله می‌داند.
او را هم شاهد آورده است و بالاخره هر کس که حرف او را گفته، از بزرگان اهل سنت شده است... [۸۳].
جواب ما:
خودش می‌گوید: معتزلی. آیا سنی‌ها، معتزلی هستند؟ آیا سنی‌ها، معتزلی‌ها را هدایت یافته می‌دانند. آیا خجالت چیز خوبی نیست؟.
او اشاره نمی‌کند که تفسیر‌های معروف سنی چه می‌نویسند. چرا؟ چون می‌خواهد بچه را فریب دهد. بچه کیست؟ ملت شیعه!.
اما تفسیر درست این است:
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَٱبۡتَغُوٓاْ إِلَيۡهِ ٱلۡوَسِيلَةَ وَجَٰهِدُواْ فِي سَبِيلِهِۦ لَعَلَّكُمۡ تُفۡلِحُونَ٣٥﴾[المائدة: ۳۵]
«اى ایمان آوردندگان، از خدا بترسید و به سوى خدا وسیله بجویید و در راهش جهاد کنید شاید که نجات یابید».
در خود آیه نیز، اگر داعی شیاد ما را گمراه نکند، معنى وسیله معلوم است. در این جا وسیله؛ یعنى، جهاد.
فرض کنید پدر، شما را نصیحت کند و بگوید: اى پسر، مرا راضى کن و درس بخوان تا موفق شوى. واضح است که وسیلۀ موفقیت و راضى کردن پدر، درس خواندن است. حال اگر این ملا جملۀ «مرا راضى کن» را این طور تفسیر کند که «برو سر قبر و زارى کن» در حقیقت به ریش شما و کم سوادى شما خندیده است.
آیه واضح مىگوید: اى مؤمنان، به سوى خدا وسیله بجویید و جهاد کنید تا موفق شوید! واین ملا آمده عجب تفسیرى کرده است! عجب قبرى ساخته، عجب دم دستگاهى درست کرده است.
کلمۀ وسیله یکبار دیگر هم در سورۀ اسراء، آیۀ ٥٧ آمده و این طور نوشته است:
﴿قُلِ ٱدۡعُواْ ٱلَّذِينَ زَعَمۡتُم مِّن دُونِهِۦ فَلَا يَمۡلِكُونَ كَشۡفَ ٱلضُّرِّ عَنكُمۡ وَلَا تَحۡوِيلًا٥٦ أُوْلَٰٓئِكَ ٱلَّذِينَ يَدۡعُونَ يَبۡتَغُونَ إِلَىٰ رَبِّهِمُ ٱلۡوَسِيلَةَ أَيُّهُمۡ أَقۡرَبُ وَيَرۡجُونَ رَحۡمَتَهُۥ وَيَخَافُونَ عَذَابَهُۥٓۚ إِنَّ عَذَابَ رَبِّكَ كَانَ مَحۡذُورٗا٥٧﴾[الإسراء: ۵۶-۵٧]
این آیه، لقمه را جویده و در دهان ما گذاشته است تا فریب نخوریم. آیه واضح می‌گوید:
«(اى محمد) بگو: بخوانید به جز الله آنانى را که گمان می‌کنید (کاره اى هستند). پس نمى توانند ضررى را از شما دفع کنند و نه حال شما را عوض کنند. آنانی که شما مىخوانید، خودشان دنبال وسیله میگردند. هر کدام که مقرب‌تر باشند [بیشتر دنبال وسیله‌اند] امیدوار به رحمت رب هستند و از عذاب رب مىترسند».
آیه خیلی واضح، وسیله را معنى کرده است. شما مىگویید وسیلۀ ما حضرت محمدصو حضرت علی و امام رضا هستند. آیه مىگوید: آن‌ها خودشان بیشتر دنبال وسیله هستند. وسیلۀ حضرت محمدصچه بود؟ معلوم است عمل صالح، صدقه، جهاد، امر به معروف.
آیا از این صریح‌تر هم سخنى هست؟
اصولا این عادت مشرکان است که می‌گویند:
﴿مَا نَعۡبُدُهُمۡ إِلَّا لِيُقَرِّبُونَآ إِلَى ٱللَّهِ زُلۡفَىٰٓ﴾[الزمر: ۳]
در حالی که الله وسیلۀ توسل و تقرب به سوی خودش را ایمان و عمل صالح قرار داده است. این هم دلیل از سوره سبا، آیۀ ۳٧:
﴿وَمَآ أَمۡوَٰلُكُمۡ وَلَآ أَوۡلَٰدُكُم بِٱلَّتِي تُقَرِّبُكُمۡ عِندَنَا زُلۡفَىٰٓ إِلَّا مَنۡ ءَامَنَ وَعَمِلَ صَٰلِحٗا﴾[سبأ: ۳٧]
«و مال و اولاد شما، وسیلۀ نزدیک شدن شما به من نیست؛ مگر ایمان و عمل صالح».
[۸۳] ص ۲۱۸.