سوال ۶۷:
علمای مدعی تشیع می‌گویند که تقیه متعلق به عوام بوده است نه خواص. از ایشان می‌پرسم: پس چرا امامان شما در جاهای مختلف تقیه می‌کرده‌اند؟ [۱۰۹](البته جاهایی که مطلبی به ضرر شیعه می‌باشد، ناگهان امام را در حالت تقیه می‌بینیم) مگر امامان جزء خواص محسوب نمی‌شوند؟ آیا این عمل امامان باعث گمراهی مردم ساده و عوام بی‌خبر نمی‌شده است؟ امامی که علم غیب دارد و از آینده باخبر است، آیا نمی‌تواند با استفاده و رجوع به این علم، خود را از تقیه کردن نجات دهد تا مردم نیز گمراه و سرگردان و دچار شبهه نشوند؟ آخر علم غیبی که حتی در چنین موارد حساس و مهم و مفیدی بکار نیاید به چه دردی می‌خورد؟! و اگر امام از این علم غیب خود استفاده نمی‌کند، پس تفاوت او با سایر خلفا در چیست و هیاهوی شما برای دادن خلافت به امامان برای چیست؟ شاید هم بگویید که امام برای تعلیم یارانش دست به تقیه می‌زده تا به آن‌ها تقیه کردن را بیاموزد!!! البته این نیز یکی دیگر از آن جواب‌های خوشمزه شماست. لابد امام پس از ترک محل، یکی یکی به سراغ آن یارانش می‌رفته و می‌گفته آن سخن من تقیه بود و مبادا گمراه شوی و فریب بخوری و امیدوارم آن را برای کسی دیگر بازگو نکرده باشی، چون باید نزد او نیز برویم و او را نیز آگاه کنیم!! (البته اگر او نیز به شخصی دیگر نگفته باشد!!!) البته انجام همه این کارها طبق علم امامت و طی الارض و سایر نیروها قابل اجراست و مبادا ذره‌ای در مسخره بودن آن‌ها شک کنید!!!.
[۱۰۹] از جعفر صادق روایت کرده‌اند که او گفت: «نُه دهم دین در تقیه است، و هرکس تقیه نکند دین ندارد» و از او روایت کرده‌اند که او از پدرش روایت کرده که گفت: «سوگند به خدا که هیچ چیزی در روی زمین وجود ندارد که برای من از تقیه دوست داشتنی‌تر باشد». [الکافی: ۲/۲۱۷-۲۲۱، باب التقیة].