حدیث نود و هشتم:
از علی روایت نموده‌اند که گفت: رسول خدا جدر آن هنگام هزار باب دانش را به من فراداد و هر باب هم به هزار باب دیگر راه می‌یافت. صاحب (الکنز) مقداری از اسناد آن را تبیین نموده و می‌گوید: (در اسناد آن اجلح ابوحجیه می‌باشد) (در الـمغنی) آن را با شماره (۳۶۵۰۰) از روایت ابن عباس ذکر کرده و آن را به اسماعیلی در (الـمعجم) نسبت داده است و به علت اجلح آن را معلل دانسته است با اینکه ما شناختی از اسناد آن نداریم وجود اجلح شیعی در اینگونه روایت از پذیرش آن ممانعت به عمل می‌آورد و این لفظ روایت نیز از حدیث عبدالله بن عمرو روایت شده است، ابن حبان در زمره [جرح شدگان: ۲۲/۲۱] روایتش نموده و ذهبی هم در [الـمیزان: ۲/۴۸۲-۴۸۳] و کتانی در [تنزیه الشریعة: ۱/۳۸۶] آن را نقل نموده‌اند و به ابن عدی انتساب داده‌اند و نزد ابن جوزی درباب (العلل) ذکر شده است و همچنین در اسناد به علت وجود ابن لهیعه در آن ضعف ایجاد شده و از درجه اعتبار ساقط است و ابن عدی و ابن حبان و ذهبی به علت وجود این لهیعه روایت را معلل و ضعیف به شمار آورده‌اند، پس خبر مذکور به علت عدم ثبوت آن قابل احتجاج نیست. (متن حدیث نیز ربطی به عقاید رافضیان از جمله خلافت الهی ندارد و البته بوی غلو نیز از آن استشمام می‌شود).