حدیث بیست و یکم:
حدیثی که پیامبر جدر مورد علی فرموده: «لا یجوز أحد الصراط إلا من کانت له علی الجواز» یعنی: «هیچ کس از صراط نمی‌گذرد مگر جوازی از طرف علی داشته باشد». ابن عراق الکنانی در [تنزیه الشریعة: ۱/۳۶۶] این حدیث را آورده و آن را از طریق عمر بن واصل به خطیب بغدادی نسبت داده است. وی از خطیب نقل می‌نماید که: این کار قصه گویان است و احتمالاً عمر بن واصل یا کسی دیگر از جانب او این حدیث را وضع کرده است. ذهبی در (الـمیزان) درباره عمر بن واصل می‌گوید: خطیب بغدادی وی را متهم به وضع حدیث می‌نماید. این حدیث مکذوبی است و عده‌ای آن را از احادیث موضوع شمرده‌اند. از جمله، ابن جوزی در [الـموضوعات: ۱/۳۹۸]، سیوطی در [اللآلیء الـمصنوعة: ۱/۱۹۷] و شوکانی در [الفوائد الـمجموعة: ۳۸۱] البته روایاتی دیگری نیز با الفاظ و معانی مختلف از آن در دست است که همگی آن‌ها موضوع و مکذوب و مردود می‌باشند. مثل: «إذا جمع الله الأولين والآخرين ونصب الصراط علی جسر جهنم لم يجزه أحد، إلا من کانه معه براءة بولاية علي» و مثل: «علی الصراط عقبة لا يجوزها أحد إلا بجواز من علي بن أبي طالب».