حدیث صد و هفتم:
خطبه امام حسن÷که چون علی کشته شد در سخنرانی خود فرمود: من فرزند پیامبرم، فرزند وصی او هستم. حاکم آن را در [الـمستدرك: ۳/۱۷۲] آورده و از طریق ابومحمدبن حسن بن محمدبن یحیی ابن طاهر (یا ابوطاهر) از اسماعیل بن محمدبن اسحاق بن جعفر بن محمدبن علی‌بن حسین روایت نموده است و سایر سند آن را به حسن رسانده است و با این وجود نفر دوم (اسماعیل‌بن محمدبن اسحاق) شرح حالی ندارد و او در زمره مجهولین است و اولین نفر از اسناد این روایت یعنی حسن‌بن محمد بن یحیی برای سقوط آن کافی است، زیرا او متهم به کذب است و امام ذهبی در (الـمغنی) نیز چنین گفته است و در [الـمیزان: ۱/۵۲۱] سخنان باطلی را برای او درباره این وصیت موهوم منسوب به علی را ذکر کرده است و این سخن ما را تأکید می‌کند که می‌گوییم عادت این رافضیان این است که به مجهولین ناشناخته احتجاج نمایند و اگر راویانشان شناخته شده باشند دروغ‌گویانی مانند حسن‌بن محمدبن یحیی می‌باشند.