حدیث سی و هفتم:
حدیثی که علی فرموده: «من بنده خدایم و برادر رسولش، من صدیق اکبرم، غیر از من این حرف جز دروغگو و کاذب نمی‌زند» نسائی آن را در [خصائص علی، تنزیه الشریعة: ۱/۳۷۶ و حاکم در الـمستدرك: ۳/۱۱۲ و ابن ابی عاصم در السنة: ۱۳۲۴ و ابن ابی شیبه و ابو نعیم در الـمعرفة و عقیلی در الضعفاء] از عباد بن عبدالله اسدی از علی روایت نموده‌اند و این روایت کذب واهی و افترائی است که علی÷از آن مبرّاست و حاکم با اشتباه آن را بر شرط شیخین تصحیح نموده و ذهبی آن را رد نموده و می‌گوید: «بلکه بر شرط هیچ کدام از آن‌ها نبوده و صحیح نیست، بلکه حدیث باطلی است پس در آن تدبر کن و مدینی می‌گوید: عباد ضعیف الحدیث است» و علت ضعف این حدیث عباد بن عبدالله اسدی است و همچنانکه ذهبی گفته است: ابن مدینی او را ضعیف (الحدیث) می‌داند و بخاری می‌گوید: و جای سخن و ایراد است، و بخاری این نوع اصطلاح و سخن (فیه نظر) را برای کسانی به کار می‌برد که مورد اتهام باشند، و این عبارت (فیه نظر) پائین‌ترین عبارت جرح نزد وی می‌باشند و ذهبی نیز در شرح حال عباد این اثر را ذکر نموده و می‌گوید: «این دروغی است که بر علی جعل شده است».