قاعده
اصل آن است که شیء در جای اصلی خودش تقدیر گردد، تا مخالفت با اصل از دو جهت نشود: حذف، و قرار دادن شیء در غیر جای خودش، بنابراین فعل تفسیر کننده را در مانند: «زیداً رأیته» پیش از آن تقدیر می‌گیرند، ولی علمای بیان تقدیر پس از آن را جایز شمرده‌اند تا اختصاص را برساند، چنانکه نحویین گفته‌اند، و اگر مانعی بر سر راه آن پیش آمد نیز می‌توان مؤخر تقدیر کرد، مانند:
﴿وَأَمَّا ثَمُودُ فَهَدَيۡنَٰهُمۡ﴾[فصلت: ۱۷].
چونکه پس از (أما) فعل واقع نمی‌شود.