فواید
این فن مربوط به فصاحت است نه بلاغت؛ زیرا که عبارت است از آوردن یک لفظ که به منزله قطعه‌ای از عقد ـ یعنی گوهر بی‌مانند ـ می‌باشد، که بر عظمت فصاحت آن سخن، و نیرومندی عبارتش، و پرباری منطقش، و أصالت عربیتش دلالت کند، بطوری که اگر از کلام ساقط گردد، بر فصحا گران آید.
و از این گونه است «حصحص» در فرموده خدای تعالی:
﴿ٱلۡـَٰٔنَ حَصۡحَصَ ٱلۡحَقُّ﴾[یوسف: ۵۱].
و «الرفث» در فرموده خداوند:
﴿أُحِلَّ لَكُمۡ لَيۡلَةَ ٱلصِّيَامِ ٱلرَّفَثُ إِلَىٰ نِسَآئِكُمۡ﴾[البقرة: ۱۸۷].
و «فزع» در فرموده خدای تعالی:
﴿حَتَّىٰٓ إِذَا فُزِّعَ عَن قُلُوبِهِمۡ﴾[سبأ: ۲۳].
و خائنة الاعین» در فرموده خداوند:
﴿يَعۡلَمُ خَآئِنَةَ ٱلۡأَعۡيُنِ﴾[غافر: ۱۹].
و الفاظ فرموه خداوند:
﴿فَلَمَّا ٱسۡتَيَۡٔسُواْ مِنۡهُ خَلَصُواْ نَجِيّٗا﴾[یوسف: ۸۰].
و فرموده خداوند:
﴿فَإِذَا نَزَلَ بِسَاحَتِهِمۡ فَسَآءَ صَبَاحُ ٱلۡمُنذَرِينَ ١٧٧﴾[الصافات: ۱۷۷].