مزاوجه
آن است که بین دو معنی در شرط و جزاء یا در روند این دو تزویج نماید، مانند:
(إذا ما نهی الناهی فلجّ بِیَ الهوی* أصاخت إلی الواشی فلجّ بها الهجر [۱۷].
«هر گاه نهی کننده نهی کند پس هوای نفس بر من الحاح نماید، آن بانو به اسب سفید خود توجه کند و هجرانش طول کشد».
و از این گونه در قرآن آمده:
﴿ءَاتَيۡنَٰهُ ءَايَٰتِنَا فَٱنسَلَخَ مِنۡهَا فَأَتۡبَعَهُ ٱلشَّيۡطَٰنُ فَكَانَ مِنَ ٱلۡغَاوِينَ﴾[الأعراف: ۱۷۵].
«آیات خود را به او (بلعم باعور) دادیم پس از آن به عصیان سرپیچید پس شیطان او را در رسید و از گمراهان شد».
[۱۷] دیوان بحتری، ج ۱، ۲۱۷