تصدیر
و اما تصدیر آن است که همان لفظ عیناً در اول آمده باشد، ردالعجز علی الصدر نیز نامیده می‌شود.
و ابن المعتز گفته: و آن بر سه گونه است:
اول: اینکه آخر فاصله با آخرین کلمه در صدر موافقت کند، مانند:
﴿أَنزَلَهُۥ بِعِلۡمِهِۦۖ وَٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ يَشۡهَدُونَۚ وَكَفَىٰ بِٱللَّهِ شَهِيدًا﴾[النساء: ۱۶۶].
دوم: اینکه با اولین کلمه از صدر موافقت نماید، مانند:
﴿وَهَبۡ لَنَا مِن لَّدُنكَ رَحۡمَةًۚ إِنَّكَ أَنتَ ٱلۡوَهَّابُ﴾[آل‌عمران: ۸].
﴿قَالَ إِنِّي لِعَمَلِكُم مِّنَ ٱلۡقَالِينَ ١٦٨﴾[الشعراء: ۱۶۸].
سوم: اینکه با برخی از کلماتش موافقت دارد، مانند:
﴿وَلَقَدِ ٱسۡتُهۡزِئَ بِرُسُلٖ مِّن قَبۡلِكَ فَحَاقَ بِٱلَّذِينَ سَخِرُواْ مِنۡهُم مَّا كَانُواْ بِهِۦ يَسۡتَهۡزِءُونَ ١٠﴾[الأنعام: ۱۰].
﴿ٱنظُرۡ كَيۡفَ فَضَّلۡنَا بَعۡضَهُمۡ عَلَىٰ بَعۡضٖۚ وَلَلۡأٓخِرَةُ أَكۡبَرُ دَرَجَٰتٖ وَأَكۡبَرُ تَفۡضِيلٗا٢١﴾[الإسراء: ۲۱].
﴿قَالَ لَهُم مُّوسَىٰ وَيۡلَكُمۡ لَا تَفۡتَرُواْ عَلَى ٱللَّهِ كَذِبٗا﴾[طه: ۶۱].
تا آنجا که فرموده:
﴿وَقَدۡ خَابَ مَنِ ٱفۡتَرَىٰ﴾[طه: ۶۱].
﴿فَقُلۡتُ ٱسۡتَغۡفِرُواْ رَبَّكُمۡ إِنَّهُۥ كَانَ غَفَّارٗا ١٠﴾[نوح: ۱۰].