گونۀ شانزدهم ـ طرد و عکس
طیبی گفته: آن عبارت است از اینکه دو جمله آورده شود که اولی با منطوق خود مفهوم دومی را تقریر کند و بالعکس، مانند فرموده خداوند:
﴿لِيَسۡتَ‍ٔۡذِنكُمُ ٱلَّذِينَ مَلَكَتۡ أَيۡمَٰنُكُمۡ وَٱلَّذِينَ لَمۡ يَبۡلُغُواْ ٱلۡحُلُمَ مِنكُمۡ ثَلَٰثَ مَرَّٰتٖ﴾[النور: ۵۸].
تا آنجا که فرموده:
﴿لَيۡسَ عَلَيۡكُمۡ وَلَا عَلَيۡهِمۡ جُنَاحُۢ بَعۡدَهُنَّ﴾[النور: ۵۸].
که منطوق أمر به إذن گرفتن در آن مواقع خاص مفهوم بلامانع بودن غیر آن را تقریر می‌نماید، و بالعکس، و همچنین است:
﴿لَّا يَعۡصُونَ ٱللَّهَ مَآ أَمَرَهُمۡ وَيَفۡعَلُونَ مَا يُؤۡمَرُونَ﴾[التحریم: ۶].
می‌گویم: مقابل این نوع در ایجاز نوع احتباک است.