الإتقان فی علوم القرآن - فارسی- جلد دوم

مریم

طبرانی به سند ضعیفی از ابن عمر از رسول خدا صآورده که فرمود: «آن سری که خداوند به مریم فرمود: ﴿قَدۡ جَعَلَ رَبُّكِ تَحۡتَكِ سَرِيّٗا﴾[مریم: ۲۴]. نهری بود که خداوند آن را جاری ساخت تا مریم از آن بیاشامد».

و امام مسلم و دیگران از مغیره بن شعبه آورده‌اند که گفت: «رسول خدا صمرا به نجران فرستاد، پس آنها گفتند: دیده‌ای که می‌خوانید:

﴿يَٰٓأُخۡتَ هَٰرُونَ﴾[مریم: ۲۸].

«ای خواهر هارون»

و حال آنکه موسی سال‌ها پیش از عیسی بوده است! پس به خدمت رسول خدا صباز گشتم و این را برای آن حضرت عرضه داشتم، فرمود: چرا به آنها خبر ندادی که آنان به نام پیغمبران و صالحان پیش از خود نامیده می‌شدند».

و امام احمد و شیخین از ابوسعید آورده‌اند که گفت: رسول خدا صفرمود: «چون اهل بهشت به بهشت، و اهل جهنم به جهنم داخل شوند، مرگ بسان گوسفندی که سفیدیش بیش از سیاهی است آورده شده و میان بهشت و جهنم آن را نگه می‌دارند، پس گفته می‌شود: ای اهل بهشت آیا این را می‌شناسید؟ پس توجه نموده و می‌گویند: بله؛ این مرگ است، آنگاه آن را می‌کشند، و گفته می‌شود: ای اهل بهشت جاودانگی است و مرگی دیگر نیست، و ای اهل دوزخ همیشگی است و دیگر مرگی نیست» سپس رسول خدا صاین آیه را خواند: ﴿وَأَنذِرۡهُمۡ يَوۡمَ ٱلۡحَسۡرَةِ إِذۡ قُضِيَ ٱلۡأَمۡرُ وَهُمۡ فِي غَفۡلَةٖ﴾[مریم: ۳۹]. و به دست اشاره کرد و فرمود ـ : اهل دنیا در غفلتند.

و ابن جریر از ابو امامه از رسول خدا صآورده که فرمود: «غی و اثام دو چاه در ته جهنم هستند که جراحت اهل دوزخ به آنها جاری می‌شود». ابن کثیر گفته: این حدیث منکر است.

و احمدبن ابی سمیه آورده که گفت: درباره ورود به جهنم اختلاف کردیم، بعضی گفتند: هیچ مؤمنی داخل آن نمی‌شود، و بعضی گفتند: همگی داخل می‌شوند، سپس خداوند اهل تقوی را نجات می‌دهد، پس جابربن عبدالله را ملاقات کردم و در این باره از او پرسیدم، وی گفت: شنیدم که پیغمبر صفرمود: هیچ نیک و بدی نماند مگر اینکه داخل آن شود، پس بر مؤمن سرد و سلامت گردد چنان که بر ابراهیم خلیل شد، تا جایی که آتش از سردی آنها ضجه می‌زند، سپس خداوند تقواپیشگان را نجات بخشیده و ظالمین را در آن به زانو فرو گذارد.

و امام مسلم و ترمذی از ابوهریره آورده‌اند که پیغمبر اکرم صفرمود: «هرگاه خداوند بنده‌ای را دوست بدارد جبرئیل را ندا کند که: من فلانی را دوست دارم پس او را دوست بدار، آنگاه در آسمان ندا می‌کند، سپس محبت برای او در زمین فرود می‌آید، پس این است فرموده‌ی خداوند:

﴿سَيَجۡعَلُ لَهُمُ ٱلرَّحۡمَٰنُ وُدّٗا﴾[مریم: ۹۶].

«خدای رحمان برای ایشان دوستی قرار دهد».