قاعده‌ی پنجم: در وصل و فصل]
(ألّا) به فتح وصل می‌شود مگر در ده جا: أن لا أقول، أن لا تقولوا، در سوره‌ی الاعراف، أن لا ملجا در سوره‌ی هود، أن لا إله، أن لا تعبدوا إلا الله إنی أخاف، در سوره‌ی الاحقاف، أن لاتشرک، در سوره‌ی الحج، أن لاتعبدوا، در سوره‌ی یس، أن لاتعلوا در سوره‌ی الدخان، أن لا یشرکن، در سوره‌ی الممتحنه، أن لا یدخلنها در سوره‌ی ن.
و نیز (مما) متصل نوشته می‌شود مگر: (من ما ملکت) در سوره‌های النساء و الروم، و (من ما رزقناکم) در سوره‌ی المنافقین.
و (ممن) همه جا متصل نوشته می‌شود.
و (عما) مگر (عن مانهوا).
و (إما) به کسر، مگر (و ان مانرینک) در سوره‌ی الرعد.
و (أما) در همه جا.
و (عمن) مگر (یصرفه عن من) در سوره‌ی النور، (عن من تولی) در سوره‌ی النجم.
و (أمن) مگر (ام من یکون) در سوره‌ی النساء، (أم من أسس)، (أم من خلقنا)، در سوره‌ی الصافات، (أم من یأتی آمناً).
و (إلم) به کسر، مگر: (فإن لم یستجیبوا)، در سوره‌ی القصص.
و (فیما) مگر در یازده مورد: (فی ما فعلن) بار دومی که در سوره‌ی البقره آمده، (لیبلوکم فی ما) در سوره‌های المائده و الانعام، (قل لا أجد فی ما)، (فی ما اشتهت)، در سوره‌ی الأنبیاء، (فی ما أفضتم)، (فی ما هنا)، در سوره‌ی الشعراء، (فی ما رزقناکم) در سوره الروم (فی ما هم فیه)، (فی ما کانوا فیه) هر دو در سوره الزمر، (و ننشئکم فی ما لاتعلمون) در سوره الواقعه.
و (إنما) مگر (ان ماتوعدون لآت) در سوره الانعام.
و (أنما) مگر: (أن مایدعون)، در سوره‌های الحج و لقمان.
و (کلما) مگر: (کل ما ردوا إلی الفتنه)، (من کل ما سألتموه).
و (بئسما) مگر در صورتی که با لام آید.
و (نعما) و (مهما) و (ربما) و (کأنما) و (ویکأن).
و این کلمات را جدا می‌نویسند: (حیث ما)، (أن لم) به فتح، (إن لن) مگر در سوره‌های الکهف و القیامه.
و (این ما) مگر (فأینما تولوا)، (أینها یوجِّهه).
و در این موارد اختلاف است: (أین ما تکونوا یدرککم)، (اینما کنتم تعبدون) در سوره‌ی الشعراء، (أینما ثقفوا) در سوره‌ی الاحزاب، و (لکی لا) مگر در سوره‌های آل عمران و الحج و الحدید و دومین بار در سوره‌ی الاحزاب.
و (یوم هم)، و (لات حین) و (ابن ام) مگر در سوره‌ی طه که همزه در آن به صورت واو نوشته شده است، و همزه (ابن) حذف گردیده، و به این شکل درآمده: (یبنئوم).