(اطناب بسط)
و آن با بسیار کردن جمله‌هاست، مانند فرموده خدای تعالی:
﴿إِنَّ فِي خَلۡقِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ﴾[البقرة: ۱۶۴].
در سوره‌ی البقره که بلیغترین اطناب در آن بکار رفته، چون خطاب با جن و انس، و در هر عصر و هنگام، و به عالم و جاهل، و موافق و منافق می‌باشد.
و فرموده خداوند:
﴿ٱلَّذِينَ يَحۡمِلُونَ ٱلۡعَرۡشَ وَمَنۡ حَوۡلَهُۥ يُسَبِّحُونَ بِحَمۡدِ رَبِّهِمۡ وَيُؤۡمِنُونَ بِهِۦ﴾[غافر: ۷].
«فرشتگانی که عرش را حمل می‌کنند و آنانکه در پیرامون آن هستند تسبیح و حمد الهی را به جای آورند و به او ایمان دارند».
که «و به او ایمان دارند» اطناب است، چون ایمان حاملان عرش معلوم است، وحسن این تعبیر از جهت شرف ایمان است که به منظور ترغیب به آن آمده.
و نیز:
﴿وَوَيۡلٞ لِّلۡمُشۡرِكِينَ ٦ ٱلَّذِينَ لَا يُؤۡتُونَ ٱلزَّكَوٰةَ﴾[فصلت: ۶-۷].
«و وای بر مشرکان، آنان که زکات را نمی‌پردازند».
و حال آنکه در بین مشرکین هیچ زکات‌دهنده‌ای نیست، ولی نکته این تعبیر تشویق مؤمنین بر اداء آن و برحذر داشتن آنها از ترک آن است که از اوصاف مشرکین شمرده شده.