قاعده‌ی ششم: [آنچه دو قراءت در آن هست و مطابق یکی از آن دو نگاشته شده]
منظورمان قرائتی است که شاذ نباشد.
از جمله: (ملک یوم الدین)، (یخدعون)، (ووعدنا)، و (الصعقه)، (الریح)، (تفدوهم)، (تظهرون)، و (لاتقتلوهم)، و مانند اینها: (ولو لا دفع)، (فرهن)، (طئرا) در سوره‌های آل عمران و المائده، (مضعفه)، (عقدت أیمانکم)، (الأولین)، (لمستم)، (قسیه)، (قیما)، (للنس)، (خطیئتکم) در سوره‌ی الاعراف، (طئف)، (حش الله)، (وسیعلم الکفر)، (تزور)، (زکیه)، (فلا تصحبنی)، (لتخذت)، (مهداً)، (و حرم علی قریه)، (إن الله یدفع)، (سکری و ماهم بسکری)، (المضغه عظمأ فکسونا العظم)، (سرجاً)، (بل ادرک)، (و لا تصعر)، (ربنا بعد)، (أسور) همه اینها بدون الف نوشته می‌شود، و با الف و حذف آن هر دو قراءت خوانده‌اند.
(غیبت الجب)، (و أنزل علیه ءآیت)، در سوره‌ی العنکبوت، (ثمرت من أکمامها) در سوره‌ی فصلت، (جملت)، (فهم علی بینت)، (و هم فی الغرفت آمنون) که اینها به هر دو گونه جمع و مفرد خوانده شده‌اند.
و (تقیه) به یاء، و (لأهب) به ألف، (یقض بالحق) بدون یاء، (ءاتونی زبرالحدید) فقط با یک الف، (ننج المؤمنین) با یک نون نوشته می‌شود.
و (الصراط) هر جا واقع شود، و (بصطه) در سوره‌ی الاعراف، و (المصیطرون) و (المصیطر) فقط با صاد نوشته می‌شود.
و گاهی کلمه‌ای به گونه‌ای نوشته می‌شود که برای دو قراءت صلاحیت دارد؛ مانند (فکهون) و مطابق قرائت خودش حذف در آن واقع شده، چون جمع سالم است.