الف) صفات ثبوتی و سلبی
صفاتی که بر کمال وجودی دلالت می‌کنند، صفات ثبوتی‌اند، مانند: علم و عالم، قدرت و قادر، حیات و حیّ، خلق و خالق، رزق و رازق و غیره. این صفات را صفات جمال نیز می‌گویند. صفاتی که بر سلب نقصی از ذات یا فعل خداوند دلالت می‌کند، صفات سلبی‌اند. مانند قدّوس و مقدّس، حمید و محمود، غنی، واحد و غیره. گاهی نیز صفات نقص که از خداوند سلب می‌شوند را صفات سلبیّه گویند، مانند ترکیب، جسمانیّت، مکان، جهت، ظلم، عبث و غیره. در این صورت، این‌گونه صفات با حرف نفی به کار می‌روند و گفته می‌شود: لیس بجسم، لیس بظالم. صفات سلبی را صفات جلال نیز می‌نامند.