اُسرای جنگی، و اینکه آیا بر آنان منّت گذارند و بدون عوض و تاوان و غرامت جنگی آزادشان کنند و یا در برابر آزادی، از آنان فدیه گیرند. (خواه با معاوضه‌ی اسراء و خواه با دریافت اموال)
﴿فَإِذَا لَقِيتُمُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ فَضَرۡبَ ٱلرِّقَابِ حَتَّىٰٓ إِذَآ أَثۡخَنتُمُوهُمۡ فَشُدُّواْ ٱلۡوَثَاقَ فَإِمَّا مَنَّۢا بَعۡدُ وَإِمَّا فِدَآءً حَتَّىٰ تَضَعَ ٱلۡحَرۡبُ أَوۡزَارَهَاۚ ...﴾[محمد: ۴]
***
توضیح موضوع: حاکم مسلمانان در مورد اسرای جنگی کفّار، میان چهار امر مخیّر است:
۱. کشتن.
۲. برده ساختن.
۳. احسان نمودن بر آنان و بدون عوض و تاوان و غرامت جنگی، آنان را آزاد کردن.
۴. فدیه گرفتن.
گفتنی است که در هر چهار مورد نیز احادیثی وجود دارد که نشان می‌دهد رسول خدا ج برحسب اقتضای حال و ایجاب مصلحت به یکی از این چهار امر عمل کرده‌اند. به عنوان مثال: از نمونه‌های کشتن اسرای جنگی، کشتن «عقبة بن ابی معیط» و «نضر بن حارث» از سوی پیامبر گرامی اسلام بعد از اسارت آن‌ها در روز جنگ بدر بود.
و از نمونه‌های برده ساختن بعد از اسارت این بود که آن حضرت ج بعضی از قبائل عرب، مانند قبیله‌ی هوازن و بنی مصطلق را برده گرفتند.
به هر حال با توجه به این موارد، رهبران و مسئولان رسمی به ویژه پیشوای پرهیزگار مسلمانان براساس حکمت و عزّت و مصلحتِ اسلام و مسلمین، می‌تواند در مورد آن‌ها تصمیم بگیرد.