در هنگام نبرد، فرار از جنگ حرام است
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِذَا لَقِيتُمُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ زَحۡفٗا فَلَا تُوَلُّوهُمُ ٱلۡأَدۡبَارَ١٥ وَمَن يُوَلِّهِمۡ يَوۡمَئِذٖ دُبُرَهُۥٓ إِلَّا مُتَحَرِّفٗا لِّقِتَالٍ أَوۡ مُتَحَيِّزًا إِلَىٰ فِئَةٖ فَقَدۡ بَآءَ بِغَضَبٖ مِّنَ ٱللَّهِ وَمَأۡوَىٰهُ جَهَنَّمُۖ وَبِئۡسَ ٱلۡمَصِيرُ١٦﴾[الأنفال: ۱۵-۱۶]
***
توضیح موضوع: البته مسئله فرار از جنگ دو استثناء نیز دارد که در ظاهر شکل فرار دارد، اما در باطن شکل مبارزه و جهاد. و این دو صورت عبارتند از:
۱. جنگ جویان به عنوان یک تاکتیک و مانور جنگی از برابر دشمن بگریزند و به کناری بروند که او را به دنبال خود بکشانند و ناگهان ضربه‌ی غافلگیرانه را بر پیکر او وارد سازند. و یا به صورت جنگ و گریز، دشمن را خسته و عصبی کنند.
۲. جنگجو خود را در میدان تنها بیند و برای پیوستن به گروه جنگجویان عقب‌نشینی کند و پس از پیوستن به آن‌ها، حمله را آغاز نماید. و در حقیقت همین مانورها و تاکتیک‌های جنگی، سرچشمه‌ی بسیاری از پیروزی‌ها است.