(یکی دیگر از نام‌های قرآن) «فرقان» است
﴿شَهۡرُ رَمَضَانَ ٱلَّذِيٓ أُنزِلَ فِيهِ ٱلۡقُرۡءَانُ هُدٗى لِّلنَّاسِ وَبَيِّنَٰتٖ مِّنَ ٱلۡهُدَىٰ وَٱلۡفُرۡقَانِۚ ... ﴾[البقرة: ۱۸۵]
﴿...وَأَنزَلَ ٱلتَّوۡرَىٰةَ وَٱلۡإِنجِيلَ٣ مِن قَبۡلُ هُدٗى لِّلنَّاسِ وَأَنزَلَ ٱلۡفُرۡقَانَۗ ...﴾[آل عمران: ۳-۴]
﴿تَبَارَكَ ٱلَّذِي نَزَّلَ ٱلۡفُرۡقَانَ عَلَىٰ عَبۡدِهِۦ لِيَكُونَ لِلۡعَٰلَمِينَ نَذِيرًا١﴾[الفرقان: ۱]
***
توضیح موضوع: یکی دیگر از نام‌های قرآن، «فرقان» است. و ریشه‌ی این کلمه مفهوم «تفرقه» (جدا کردن) را در بر دارد، و گویا وجه تسمیه‌ی قرآن به «فرقان» این است که خداوند خواسته است به این نکته اشاره کند که این کتاب حق و باطل را از یکدیگر جدا می‌کند.
و می‌توان چنین نیز گفت که خداوند قرآن را به لحاظ اینکه قطعه قطعه و در طول بیست و سه سال نازل کرده است ﴿نَزَّلَ ٱلۡفُرۡقَانَ﴾ «فرقان» نامیده است، تا با این اشاره همراه باشد که هر آیه از قرآن، یک معجزه‌ی جاویدان از پیامبر اسلام ج است که برای اثبات حقانیت آن حضرت به عنوان آورنده‌ی اسلام و قرآن، کافی است.