کفاره‌ی کشتن نخجیر در حالت احرام، و یا در سرزمین حرم برای کسی که جهت انجام حجّ یا عمره یا هر دو، احرام بسته است
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ لَا تَقۡتُلُواْ ٱلصَّيۡدَ وَأَنتُمۡ حُرُمٞۚ وَمَن قَتَلَهُۥ مِنكُم مُّتَعَمِّدٗا فَجَزَآءٞ مِّثۡلُ مَا قَتَلَ مِنَ ٱلنَّعَمِ يَحۡكُمُ بِهِۦ ذَوَا عَدۡلٖ مِّنكُمۡ هَدۡيَۢا بَٰلِغَ ٱلۡكَعۡبَةِ أَوۡ كَفَّٰرَةٞ طَعَامُ مَسَٰكِينَ أَوۡ عَدۡلُ ذَٰلِكَ صِيَامٗا لِّيَذُوقَ وَبَالَ أَمۡرِهِۦۗ عَفَا ٱللَّهُ عَمَّا سَلَفَۚ وَمَنۡ عَادَ فَيَنتَقِمُ ٱللَّهُ مِنۡهُ...﴾[المائدة: ۹۵]
***
توضیح موضوع: اگر کسی در حالت احرام و یا در سرزمین حرم، نخجیری را کشت، باید نظیر آنچه کشته است، کفاره‌ای بدهد، و کفاره‌ی کشتن نخجیر، یکی از سه مورد ذیل می‌تواند باشد:
۱. همانند نخجیر را در حرم ذبح کند. و این همانندی در نزد شوافع: به خلقت و هیأت، و در نزد احناف: به قیمت است؛ و باید قیمت آن را بسنجند.
۲. به قیمت صید، خوراک و طعامی خریده و آن را به مستمندان و تهی‌دستان بدهد. در نزد شوافع: باید به هر مسکین مدّی از طعام، و در نزد احناف: به هر مسکین نیم صاع از گندم، یا یک صاع از جو بدهد (یک صاع ۲۹۰۰ گرم است و مُدّ: یک چهارم صاع است).
۳. به جای اطعام هر نفر مسکین، به تعداد مستمندان دریافت کننده‌ی کفاره، روزهایی روزه بدارد. به هر حال شخص جانی در میان این سه نوع کفاره مخَیّر است.