نهی از نجوا و درگوشی و نهانی صحبت کردن که موجب بدی و گناه باشد
﴿أَلَمۡ تَرَ إِلَى ٱلَّذِينَ نُهُواْ عَنِ ٱلنَّجۡوَىٰ ثُمَّ يَعُودُونَ لِمَا نُهُواْ عَنۡهُ وَيَتَنَٰجَوۡنَ بِٱلۡإِثۡمِ وَٱلۡعُدۡوَٰنِ وَمَعۡصِيَتِ ٱلرَّسُولِۖ ...﴾[المجادلة: ۸]
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِذَا تَنَٰجَيۡتُمۡ فَلَا تَتَنَٰجَوۡاْ بِٱلۡإِثۡمِ وَٱلۡعُدۡوَٰنِ وَمَعۡصِيَتِ ٱلرَّسُولِ ...﴾[المجادلة: ۹]
﴿إِنَّمَا ٱلنَّجۡوَىٰ مِنَ ٱلشَّيۡطَٰنِ لِيَحۡزُنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَلَيۡسَ بِضَآرِّهِمۡ شَيًۡٔا إِلَّا بِإِذۡنِ ٱللَّهِۚ ...﴾[المجادلة: ۱۰]
***
توضیح موضوع: پیامبر ج می‌فرماید:
«هر گاه شما سه تن بودید، پس نباید دو تن جدا از نفر سوم راز گویند زیرا این کار او را اندوهگین می‌سازد.» [بخاری و مسلم]
پس هر گاه سه تن در جایی بودند، نباید دو تن از آنان با هم رازگویی کنند تا آن‌گاه که نفر چهارمی پیدا شود که با آن نفر سوم سخن بگوید. خاطر نشان می‌شود که همه‌ی اعداد در این حکم یکسان هستند، یعنی چهار نفر با هم در حضور شخص پنجمی، یا صد نفر و بیشتر [مثلاً] در حضور یک تن با هم رازگویی نکنند چرا که این اندوه و نگرانی در مورد آن یک تن تحقق پیدا می‌کند، بلکه حزن و اندوه او در حضور جمع بسیاری که با هم مشغول رازگویی‌اند، و فقط او را از این جمع تنها می‌گذارند، بسیار بیشتر است. و برخی از علماء نیز گفته‌اند: نجوا و درگوشی و نهانی صحبت کردن، می‌تواند احکام متفاوتی داشته باشد از جمله: آنجا که فاش شدن اسرار، به ضرر اسلام و مسلمانان باشد، نجوا واجب است. و آنجا که سبب ترس و دلهره‌ی دیگران شود، حرام است. و آنجا که برای کمک به دیگران و سفارش به تقوا باشد، مستحب است.