مرد مکلّف است که همسرش را به گونه‌ی شایسته و عادلانه نگاهدارد، یا به صورت خداپسندانه و بدور از ظلم و جور رها کند و طلاقش دهد
﴿ ...فَإِمۡسَاكُۢ بِمَعۡرُوفٍ أَوۡ تَسۡرِيحُۢ بِإِحۡسَٰنٖۗ... ٢٢٩﴾[البقرة: ۲۲۹]
﴿ ...وَلَا تُمۡسِكُوهُنَّ ضِرَارٗا لِّتَعۡتَدُواْۚ... ٢٣١﴾[البقرة: ۲۳۱]
﴿فَإِذَا بَلَغۡنَ أَجَلَهُنَّ فَأَمۡسِكُوهُنَّ بِمَعۡرُوفٍ أَوۡ فَارِقُوهُنَّ بِمَعۡرُوفٖ...﴾[الطلاق: ۲]
***
توضیح موضوع: هر گاه مرد همسرش را دوست نداشته باشد و بنا به دلایلی از او ناراضی باشد، باید او را به طور شایسته، همانطور که خداوند متعال امر فرموده است، از خود جدا کند، و جایز نیست که او را حبس کند و در خانه نگه دارد که نه به عنوان یک همسر با او رفتار کند و نه به او اجازه‌ی ازدواج با دیگری را بدهد، و یا به او ضرر برساند، طوری که زن مجبور شود که با پرداخت مالی، خودش را نجات دهد.
به هر حال، هر گاه مرد زنش را یک طلاق داد و مدّت عدّه‌اش نزدیک به انقضاء و پایان شد، بر مرد لازم است در این حالت، یکی از این دو امر را انتخاب نماید:
۱. یا زن را در حالت زوجیّت باقی نگهدارد و با نیکی و اخلاق اسلامی با او رفتار کند و هدفش از رجعت دادن او، ادامه‌ی زندگی با نیّت خیر و اصلاح باشد نه اینکه قصد سوء و حالت انتقام‌جویی داشته باشد.
۲. وقتی عدّه‌اش تمام شد، به نحو احسن از او جدا شود و اذیّت، ضرر، توهین، بهتان و تضییع حقوق در بین نباشد و به هنگام جدایی، یکدیگر را حلال نمایند.
و مرد حق ندارد و برایش حلال هم نیست که به منظور اذیت و آزار همسرش قبل از انقضای عدّه، او را رجعت دهد و قصدش طولانی ساختن عدّه‌ی او باشد و با این کار او را از شوهر کردن باز دارد، همانطور که در زمان جاهلیت این کار را انجام می‌دادند.