غزوه‌ی بنی قینقاع
﴿قُل لِّلَّذِينَ كَفَرُواْ سَتُغۡلَبُونَ وَتُحۡشَرُونَ إِلَىٰ جَهَنَّمَۖ وَبِئۡسَ ٱلۡمِهَادُ١٢﴾[آل عمران: ۱۲]
***
توضیح موضوع: «بنو قینقاع» در داخل مدینه، در محله‌ای به نام خودشان سکونت داشتند، و غالباً زرگر و آهنگر و سازنده‌ی ظروف بزرگ و کوچک بودند؛ و به خاطر همین حرفه‌هایی که آشنا بودند، یکایک آنان مقادیر زیادی اسلحه و ابزارهای جنگی داشتند. شمار جنگجویان ایشان به ۷۰۰ تن می‌رسید، و همگی آنان از شجاع‌ترین یهودیان مدینه بودند.
این طایفه‌ی بنی قینقاع، نخستین یهودیانی بودند که عهد و پیمانشان را با رسول خدا ج نقض کردند.
زمانی که خداوند متعال، مسلمانان را در جنگ بدر پیروز گردانید، بر سرکشی آنان افزود و تحریکات و کارشکنی‌های آنان بالا گرفت. آنان پیوسته در میان مسلمانان دو دستگی ایجاد می‌کردند، آنان را مسخره می‌کردند و با هر مسلمانی که به بازارشان می‌آمد از درِ آزار و اذیت درمی‌آمدند، تا آنجا که زنان مسلمان را مورد تعرض قرار دادند.
و طولی نکشید که مدینه را به هم ریختند و نابسامانی و پریشانی به بار آوردند و با دست‌های خودشان گور خودشان را کندند و راه‌های زندگی را فرا روی خویش بستند.
به همین خاطر پیامبر اکرم ج لشکریان خویش را به سوی بنی قینقاع حرکت داد، و چون یهودیان این موضعگیری پیامبر گرامی اسلام را دیدند، در قلعه‌هایشان متحصّن شدند و پیامبر اکرم ج نیز آنان را به شدت در محاصره گرفت. آغاز محاصره‌ی آن‌ها، روز شنبه، نیمه‌ی ماه شوال، سال دوم هجرت بود و این محاصره به مدت ۱۵ شبانه روز تا آغاز ماه ذوالقعده ادامه یافت، تا اینکه آن‌ها حکم و فرمان پیامبر را درباره‌ی خود پذیرفتند و تسلیم شدند و جان و مال و ناموس و فرزندانشان را در اختیار آن حضرتج نهادند.
عبدالله بن اُبی که سرکرده‌ی منافقان بود، برای آن‌ها شفاعت کرد، پیامبر ج نیز به خاطر وی آن‌ها را رها ساخت و یهودیان بنی قینقاع را به عبدالله بن اُبی بخشید، اما فرمان دادند که از مدینه خارج شوند، و در شهر پیامبر نمانند، آنان نیز به سوی «اذرُعات شام» کوچ کردند، در آنجا نیز دیری نپایید که بیشترشان به هلاکت رسیدند.