اگر در کشتی کفّار، اسیرانی از مسلمانان وجود داشت، نباید جنگجویان مسلمان، آن کشتی را به آتش بکشند. و همچنین اگر در دژ کفّار، اُسرائی از مسلمانان بودند، باز هم جنگجویان مسلمان حق ندارند تا آن دژ را آماج حملات و تیراندازی‌های خویش قرار بدهند و مسلمانان را لگدمال و نابود بکنند
﴿... وَلَوۡلَا رِجَالٞ مُّؤۡمِنُونَ وَنِسَآءٞ مُّؤۡمِنَٰتٞ لَّمۡ تَعۡلَمُوهُمۡ أَن تَطَ‍ُٔوهُمۡ فَتُصِيبَكُم مِّنۡهُم مَّعَرَّةُۢ بِغَيۡرِ عِلۡمٖۖ لِّيُدۡخِلَ ٱللَّهُ فِي رَحۡمَتِهِۦ مَن يَشَآءُۚ لَوۡ تَزَيَّلُواْ لَعَذَّبۡنَا ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ مِنۡهُمۡ عَذَابًا أَلِيمًا﴾[الفتح: ۲۵]
***
توضیح موضوع: اگر کفار برای حفاظت از حمله‌ی مسلمانان، چند تن از اُسرای مسلمان را جلوی لشکر قرار دهند، به نحوی که کشتن دشمن بدون هدف قرار دادن مسلمانان امکان‌پذیر نباشد، در این مورد که آیا شرعاً مجاهدان و جنگجویان مسلمان می‌توانند آن اسرای مسلمان را هدف قرار دهند تا بتوانند بر دشمن حمله کنند یا خیر، میان علماء و صاحب نظران فقهی اندکی اختلافاست:
امام مالک، امام شافعی، و امام احمد بن حنبل می‌فرمایند: هدف قرار دادن مسلمانان در این صورت جایز نیست مگر اینکه نیاز شدید احساس شود، مثل اینکه دشمن با این حربه خساراتی بر مسلمانان وارد کند یا آنان را با شکست مواجه کند.
و در صورت نیاز، مجاهدان باید به قصد کشتنِ دشمن، تیراندازی کنند، و اگر در نتیجه‌ی تیراندازی آنان، مسلمانی به قتل رسید، شرعاً گناهکار نخواهد بود.
احناف در مورد این مسئله می‌گویند که بدون نیاز شدید نیز هدف گرفتن مسلمانان جایز خواهد بود، تا دشمن این راحیله‌ای برای متوقف کردن جنگ یا مجبور کردن مسلمانان به عقب‌نشینی نسازد.