قرآن به زبان عربی است
﴿إِنَّآ أَنزَلۡنَٰهُ قُرۡءَٰنًا عَرَبِيّٗا لَّعَلَّكُمۡ تَعۡقِلُونَ٢﴾[يوسف: ۲]
﴿وَكَذَٰلِكَ أَنزَلۡنَٰهُ حُكۡمًا عَرَبِيّٗاۚ ... ﴾[الرعد: ۳۷]
﴿وَلَقَدۡ نَعۡلَمُ أَنَّهُمۡ يَقُولُونَ إِنَّمَا يُعَلِّمُهُۥ بَشَرٞۗ لِّسَانُ ٱلَّذِي يُلۡحِدُونَ إِلَيۡهِ أَعۡجَمِيّٞ وَهَٰذَا لِسَانٌ عَرَبِيّٞ مُّبِينٌ١٠٣﴾[النحل: ۱۰۳]
﴿ٱلۡحَمۡدُ لِلَّهِ ٱلَّذِيٓ أَنزَلَ عَلَىٰ عَبۡدِهِ ٱلۡكِتَٰبَ وَلَمۡ يَجۡعَل لَّهُۥ عِوَجَاۜ١﴾[الكهف: ۱]
﴿فَإِنَّمَا يَسَّرۡنَٰهُ بِلِسَانِكَ لِتُبَشِّرَ بِهِ ٱلۡمُتَّقِينَ وَتُنذِرَ بِهِۦ قَوۡمٗا لُّدّٗا٩٧﴾[مريم: ۹۷]
﴿وَكَذَٰلِكَ أَنزَلۡنَٰهُ قُرۡءَانًا عَرَبِيّٗا وَصَرَّفۡنَا فِيهِ مِنَ ٱلۡوَعِيدِ لَعَلَّهُمۡ يَتَّقُونَ أَوۡ يُحۡدِثُ لَهُمۡ ذِكۡرٗا١١٣﴾[طه: ۱۱۳]
﴿نَزَلَ بِهِ ٱلرُّوحُ ٱلۡأَمِينُ١٩٣ عَلَىٰ قَلۡبِكَ لِتَكُونَ مِنَ ٱلۡمُنذِرِينَ١٩٤ بِلِسَانٍ عَرَبِيّٖ مُّبِينٖ١٩٥﴾[الشعراء: ۱۹۳-۱۹۵]
﴿وَلَوۡ نَزَّلۡنَٰهُ عَلَىٰ بَعۡضِ ٱلۡأَعۡجَمِينَ١٩٨ فَقَرَأَهُۥ عَلَيۡهِم مَّا كَانُواْ بِهِۦ مُؤۡمِنِينَ١٩٩﴾[الشعراء: ۱۹۸-۱۹۹]
﴿قُرۡءَانًا عَرَبِيًّا غَيۡرَ ذِي عِوَجٖ لَّعَلَّهُمۡ يَتَّقُونَ٢٨﴾[الزمر: ۲۸]
﴿كِتَٰبٞ فُصِّلَتۡ ءَايَٰتُهُۥ قُرۡءَانًا عَرَبِيّٗا لِّقَوۡمٖ يَعۡلَمُونَ٣﴾[فصلت: ۳]
﴿وَلَوۡ جَعَلۡنَٰهُ قُرۡءَانًا أَعۡجَمِيّٗا لَّقَالُواْ لَوۡلَا فُصِّلَتۡ ءَايَٰتُهُۥٓۖ ءَا۬عۡجَمِيّٞ وَعَرَبِيّٞۗ قُلۡ هُوَ لِلَّذِينَ ءَامَنُواْ هُدٗى وَشِفَآءٞۚ وَٱلَّذِينَ لَا يُؤۡمِنُونَ فِيٓ ءَاذَانِهِمۡ وَقۡرٞ وَهُوَ عَلَيۡهِمۡ عَمًىۚ أُوْلَٰٓئِكَ يُنَادَوۡنَ مِن مَّكَانِۢ بَعِيدٖ٤٤﴾[فصلت: ۴۴]
﴿وَكَذَٰلِكَ أَوۡحَيۡنَآ إِلَيۡكَ قُرۡءَانًا عَرَبِيّٗا لِّتُنذِرَ أُمَّ ٱلۡقُرَىٰ وَمَنۡ حَوۡلَهَا ... ﴾[الشورى: ۷]
﴿إِنَّا جَعَلۡنَٰهُ قُرۡءَٰنًا عَرَبِيّٗا لَّعَلَّكُمۡ تَعۡقِلُونَ٣﴾[الزخرف: ۳]
﴿فَإِنَّمَا يَسَّرۡنَٰهُ بِلِسَانِكَ لَعَلَّهُمۡ يَتَذَكَّرُونَ٥٨﴾[الدخان: ۵۸]
﴿... وَهَٰذَا كِتَٰبٞ مُّصَدِّقٞ لِّسَانًا عَرَبِيّٗا لِّيُنذِرَ ٱلَّذِينَ ظَلَمُواْ وَبُشۡرَىٰ لِلۡمُحۡسِنِينَ١٢﴾[الأحقاف: ۱۲]
***
توضیح موضوع: نزول قرآن به زبان عربی دارای مزایا و ویژگی‌هایی است که این زبان را از دیگر زبان‌ها ممتاز و سرآمد نموده است:
۱- زبان عربی دارای چنان گستردگیِ لغات و استواریِ قواعد دستوری است که در زبان‌های دیگر یافت نمی‌شود؛ و آن‌ها که اهل تحقیق و مطالعه در زبان‌ها و لهجه‌ها و گویش‌های مختلف جهان‌اند به این امر معترفند که زبان عربی آن‌چنان زبان وسیع و فصیح و بلیغ و رسا است که می‌تواند ترجمان لسان وحی باشد و مفاهیم و ریزه کاری‌های سخنان خدا را بازگو کند.
۲- مردم منطقه‌ای که قرآن در میان آن‌ها نازل شد، عرب زبان بودند و امکان نداشت که کتابِ آسمانی آن‌ها به زبان دیگری باشد، چرا که اسلام در شبه جزیره‌ی عربستان (کانون تاریکی و ظلمت و توحّش و بربریّت) طلوع کرد و در درجه‌ی اول می‌بایست مردم بی‌سواد و دور از علم و دانش آن منطقه را گرد خود جمع کند و آن‌ها را تعلیم دهد و در پرتو تعالیم و آموزه‌های گویا و حقایق و مفاهیم روشن خویش آن‌ها را دگرگون سازد و یک هسته‌ی اصلی برای نفوذ این آیین در سایر مناطق جهان بوجود آورد.
۳- زبان عربی فصیح‌ترین، واضح‌ترین، روشن‌ترین و فراگیرترین زبان‌ها از نظر ظرفیّت‌های لغوی و ریزه‌کاری‌های قواعد دستوری و غنی‌ترین آن‌ها در دادن معانی است که به راحتی بر دل‌ها می‌نشیند و بر ذهن‌ها و اندیشه‌ها جای می‌گیرد.
۴- خداوند شریف‌ترین کتاب را با شریف‌ترین زبان‌ها بر شریف‌ترین پیامبران با سفارت شریف‌ترین فرشتگان و در شریف‌ترین اماکن زمین (مکه و مدینه) نازل کرد، و آغاز نزول آن را در شریف‌ترین ماه‌های سال که ماه مبارک رمضان است قرار داد، بنابراین، آن را از همه‌ی وجوه، به کمال و جمال و شکوه و جلال آراست.
۵- طبق روایات، زبان اهل بهشت نیز عربی است.
۶- چون زبان عربی، زبان وحی و کلید فهم حقایق اسلام است، از این رو همه‌ی مسلمانان باید بکوشند و زبان عربی را به عنوان زبان دوم خود به صورت همگانی بیاموزند، چرا که نزول قرآن به زبان عربی از یک سو، و فرمان تدبر و تفکر در آن از سوی دیگر، نشانه‌ی آن است که مسلمانان باید با زبان عربی آشنا شوند.