جواز عملیّات شهادت طلبانه (حملات فدایی)
﴿وَمِنَ ٱلنَّاسِ مَن يَشۡرِي نَفۡسَهُ ٱبۡتِغَآءَ مَرۡضَاتِ ٱللَّهِۚ وَٱللَّهُ رَءُوفُۢ بِٱلۡعِبَادِ﴾[البقرة: ۲۰۷]
***
توضیح موضوع: همانطور که از اسم این عملیّات و حملات واضح است، مفهوم عام و وسیعی را دربردارد. یعنی هر عمل نظامی و تهاجمی که انسان برای بدست آوردن درجه‌ی شهادت انجام می‌دهد. و طلب شهادت و تلاش برای رسیدن به آن مقام بلند، کاری جایز و از نظر شریعت قابل تعریف و تمجید است و آیات و احادیث زیادی در این مورد ذکر شده است.
دکتر یوسف قرضاوی در مورد این حملات می‌گوید: «این حملات از بزرگترین انواع جهاد در راه خدا است. نامگذاری این حملات به «حملات انتحاری» اشتباه و گمراه‌کننده است، بلکه حمله‌ی فدایی، دلیرانه و شهادت‌طلبانه است و هیچ ربطی به «انتحار» (خودکشی) ندارد. خودکشی این است که فردی برای رهایی از مصیبت‌های دنیا، خودش را به قتل می‌رساند، و مجاهد برای دین و برادران دینی خود، دست به چنین اقداماتی می‌زند. خودکشی کننده ناامید از خودش و از رحمت خداست، و مجاهد سرشار از امید به رحمت خداوند است، و با این اسلحه‌ی جدید با دشمنانِ خدا می‌جنگد. این شهامتی است که خدا در دل مجاهد پیدا کرده تا به صورت «بمب انسانی» در میان دشمنان خدا و ملّت منفجر شود، دشمنانی که در مقابل این جوان سر به کف عاجز شده‌اند. این جوانان از سرزمین اسلامی و دین و آبروی خود پاسداری می‌کنند و این عمل آن‌ها هیچ ربطی با خودکشی ندارد بلکه آن‌ها مجبورند و راهی برای مبارزه با دشمنان مغرور و لجوج جز این نمی‌بینند. پس مادامی که نیّت آن‌ها خالص باشد، شهید گفته می‌شوند.» [فتاوای معاصرة، ج ۳، صص ۵۰۳-۵۰۴]ا