فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد دوم

۱٠- باب: مَنْ فَاتَتْهُ الْعَصْرُ
باب [۱٠]: کسی که نماز عصرش فوت گردد

۳۴٠- عَن ابْنِ عُمَرَ ب: أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ جقَالَ: «الَّذِي تَفُوتُهُ صَلاَةُ العَصْرِ، كَأَنَّمَا وُتِرَ أَهْلَهُ وَمَالَهُ» [رواه البخاري: ۵۵۲].

۳۴٠- از ابن عمربروایت است که پیامبر خدا جفرمودند: «کسی که نماز عصرش فوت می‌شود، مانند کسی است که اهل و اموالش از بین رفته و تنها مانده است» [۲۱].

[۲۱] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: گرچه ترک هر نمازی گناه است و مستوجب عقوبت الهی می‌باشد، ولی اینکه نماز عصر در اینجا مشخص گردیده است، سببش این است که در این وقت ملائکه شب و روز با هم جمع می‌شوند، و دیگر اینکه نماز عصر نماز (وسطی) است، و از اینجا است که به ادای آن تاکید بیشتری شده است، خداوند متعال می‌فرماید: ﴿حَٰفِظُواْ عَلَى ٱلصَّلَوَٰتِ وَٱلصَّلَوٰةِ ٱلۡوُسۡطَىٰ ٢٣٨﴾وبنا به قول اکثر علماء مراد از (نماز وسطی) نماز عصر است.