۲- باب: صَلاَةِ الخَوْفِ رِجالاً وَرُكْبَاناً
باب [۲]: ادای نماز خوف در حالت پیاده و سواره
۵۲۵- وعَنهُ س– في رواية – قَالَ: عَنِ النَّبِيِّ ج: «وَإِنْ كَانُوا أَكْثَرَ مِنْ ذَلِكَ، فَلْيُصَلُّوا قِيَامًا وَرُكْبَانًا» [رواه البخاری: ٩۴۳].
۵۲۵- و از عبدالله بن عمربدر روایت دیگری آمده است که گفت: پیامبر خداجفرمودند:
«و اگر از این بیشتر بود [یعنی: تعداد مجاهدین از این بیشتر بود، و یا ترس و درگیری با دشمن از این بیشتر بود]، [می‌توانند] ایستاده [یعنی: پیاد] و یا سواره نماز بخوانند» [۲۵٩].
[۲۵٩] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) از این دانسته می‌شود که ترک نماز به هیچ وجهی و در هیچ حالتی روا نیست، و اگر ترک نماز روا می‌بود، باید در حالت جهاد و مقابله با کفار که سخت‌ترین حالت است، روا می‌بود. ۲) امام شافعی/می‌گوید: مجاهد در حالت جنگ به هر طریقی که برایش میسر است، نمازش را اداء نماید، و امام ابوحنیفه/می‌گوید: اگر مجاهد در حالت سواره جنگ می‌کرد، و فرصت پیاده شدن برایش میسر نبود، در این حالت نباید نماز بخواند، بلکه باید نمازش را قضاء بیاورد، و اگر در صف جهاد قرار داشت، ولی جنگ نمی‌کرد، و در عین حال امکان پیاده شدن نیز برایش میسر نبود، خواندن نماز در حالت سواره برایش روا است.