فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد دوم

۳۱- باب: مَنْ صَلَّى بِالنَّاسِ ويُرِيدُ أَنْ يُعَلِّمَهُمُ صَلاَةَ النَّبِيِّ جوَسُنَّتَهُ
باب [۳۱]: کسی که برای مردم امامت داده، و مقصدش تعلیم نماز، و سنت پیامبر خدا جبوده باشد

۴٠۵- عَنْ مَالِكِ بْنِ الحُوَيْرِثِ سقَالَ: إِنِّي لَأُصَلِّي بِكُمْ وَمَا أُرِيدُ الصَّلاَةَ، أُصَلِّي كَيْفَ رَأَيْتُ النَّبِيَّ جيُصَلِّي، [رواه البخاری: ۶٧٧].

۴٠۵- از مالک بن حویرثسروایت است که گفت: برای شما نماز می‌خوانم، گرچه قصد نماز خواندن را ندارم، نماز می‌خوانم به کیفیتی که دیدم پیامبر خدا جنماز می‌خواندند [٩۵].

[٩۵] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) قصد مالک بن حویرثسآن بود که کیفیت نماز خواندن پیامبر خدا جبرای مردم بیاموزد. ۲) و در ادامه همین حدیث آمده است که پیامبر خدا جوقتی که در رکعت اول سر خود را از سجده دوم برمی‌داشتند، پیش از آنکه ایستاده شوند، لحظه می‌نشستند، و این نشستن را به نام جلسه استراحت یاد می‌کنند، و با تمسک به این حدیث بعضی از علماء از آن جمله شوافع می‌گویند که جلسه استراحت سنت و یا مستحب است، ولی اکثر علماء از آن جمله علمای احناف بر این نظر‌اند که بعد از سجده دوم رکعت اول، جلسه نیست، و از این حدیث چنین جواب می‌دهند که نشستن پیامبر خدا جدر جلسه استراحت به طور مستمر نبود، بلکه این عمل را گاه گاهی در وقت ضعف و حاجت انجام می‌دادند، بنابراین بدون ضرورت نباید به انجام دادن جلسه استراحت پرداخت.