۶- باب: رَفْعِ الإِمَامِ يَدَهُ فِي الاسْتِسْقَاءِ
باب [۶]: بالا کردن امام دست‌های خود را در استسقاء
۵۵۵- عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ س، قَالَ: «كَانَ النَّبِيُّ جلاَ يَرْفَعُ يَدَيْهِ فِي شَيْءٍ مِنْ دُعَائِهِ إِلَّا فِي الِاسْتِسْقَاءِ، وَإِنَّهُ يَرْفَعُ حَتَّى يُرَى بَيَاضُ إِبْطَيْهِ» [رواه البخاری: ۱٠۳۱].
۵۵۵- از انس بن مالکسروایت است که گفت: پیامبر خدا جدر هیچ دعایی به جز در استسقاء دست‌های خود را بالا نمی‌کردند، و در استسقاء تا حدی دست‌های خود را بالا می‌کردند که سفیدی زیر بغل‌شان دیده می‌شد [۲٩۲].
[۲٩۲] مقصد راوی این است که در دعای استسقاء آنقدر دست‌های خود را بالا می‌کردند، که در هیچ دعای دیگری بالا نمی‌کردند، نه آنکه در دعاهای دیگر دست‌های خود را بالا نمی‌کردند، زیرا در احادیث زیادی ثابت شده است که پیامبر خدا جدست‌های خود را در دعاهای دیگر غیر از دعای استسقاء نیز بالا کرده‌اند.