٧۱- باب: استِوَاءِ الظَّهْرِ فِي الرُّكُوعِ والاطْمِئنَانَ فِيه
باب [۲۴]: هموار نمودن پشت و آرام گرفتن در رکوع
۴۵۴- عَنِ البَرَاءِ س، قَالَ: «كَانَ رُكُوعُ النَّبِيِّ جوَسُجُودُهُ وَبَيْنَ السَّجْدَتَيْنِ، وَإِذَا رَفَعَ رَأْسَهُ مِنَ الرُّكُوعِ، مَا خَلاَ القِيَامَ وَالقُعُودَ قَرِيبًا مِنَ السَّوَاءِ» [رواه البخاری: ٧٩۲].
۴۵۴- از براءسروایت است که گفت: اندازه رکوع و سجده پیامبر خدا جو‌اندازه نشستن‌شان بین دو سجده، و‌اندازه ایستادن بعد از رکوع نمودن، تقریباً با هم برابر بود، ولی قیام و قعود‌شان چنین نبود [۱۵٩].
[۱۵٩] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: این نوع نماز خواندن، کامل‌ترین انواع نماز است، ولی در حکم طمانینه در رکوع و سجده، و در نشستن بین دو سجده، و بعد از بالا شدن از رکوع بین علماء اختلاف است، بعضی‌ها آن را سنت، وعده واجب، و گروهی آن را رکنی از ارکان نماز می‌دانند، و به این موضوع قبلاً نیز اشاره شد.