٧- باب: طُولِ القِيامِ فِي صَلاَةِ اللَّيلِ
باب [٧]: طول قیام در نماز شب
۶٠٠- عَنْ ابْنِ مَسْعُودٍ س، قَالَ: «صَلَّيْتُ مَعَ النَّبِيِّ جلَيْلَةً، فَلَمْ يَزَلْ قَائِمًا حَتَّى هَمَمْتُ بِأَمْرِ سَوْءٍ»، قُلْنَا: وَمَا هَمَمْتَ؟ قَالَ: هَمَمْتُ أَنْ أَقْعُدَ وَأَذَرَ النَّبِيَّ ج[رواه البخاری: ۱۱۳۵].
۶٠٠- از ابن مسعودسروایت است که گفت: شبی با پیامبر خدا جنماز خواندم، آن قدر ایستادند که تصمیم به کار بدی گرفتم.
پرسیدند: آن کار بدی [که به آن تصمیم گرفته بودی] چه بود؟ گفت: تصمیم گرفتم که خودم بنشینم و پیامبر خدا جرا تنها بگذارم [۳۴٩].
[۳۴٩] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: آیا در نماز شب طول قیام بهتر است و یا کثرت رکوع و سجود؟ بین علماء اختلاف است، بعضی از آن‌ها طول قیام، و عده دیگری کثرت رکوع و سجود را بهتر می‌دانند، و برای تایید هر قولی احادیث متعددی وجود دارد، و قبلاً به این موضوع اشاره نمودم، و چیزی که مهم است این است که انسان در شب قیام نماید، و آنچه که خداوند او را توفیق داده و نصیبش کرده است، نماز بخواند.