فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد دوم

۴- باب: مَنْ قَرَأَ السَّجْدَةَ وَلَم يَسْجُدْ
باب [۴]: کسی که [آیت] سجده را خواند، و سجده نکرد

۵٧۲- عَنْ زَيْدِ بْنِ ثَابِتٍ س، قَالَ: «قَرَأْتُ عَلَى النَّبِيِّ جوَالنَّجْمِ فَلَمْ يَسْجُدْ فِيهَا» [رواه البخاری:۱٠٧۳].

۵٧۲- از زید بن ثابتسروایت است که وی سورۀ (والنجم) را بر پیامبر خدا جخواند، و ایشان سجده نکردند [۳۱۴].

[۳۱۴] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) نظر به ظاهر حدیث بعضی از علماء از آن جمله امام مالک/می‌گویند که: از تلاوت سجدۀ که در سورۀ (النجم) است، سجدۀ تلاوت لازم نمی‌گردد، ولی عده دیگری از علماء از آن جمله احناف می‌گویند که سجده کردن از تلاوت سجدۀ (النجم) لازم است، زیرا در حدیث دیگری آمده است که پیامبر خدا جاز تلاوت سجده نمودند، و از این حدیث چنین جواب می‌دهند که سجده نکردن آن حضرت جدر آن وقت شاید به سبب آن باشد که ایشان در آن وقت وضوء نداشتند، و یا جای مناسبی برای سجده کردن وجود نداشت، و یا نظر به این بود که تأخیر سجده تلاوت جواز دارد، و احتمالات دیگری. ۲) بعضی از علماء نظر به ظاهر این حدیث گفته‌اند: اگر قاری از تلاوت سجدۀ تلاوت سجده نکرد، بر کسی که به تلاوت وی گوش می‌دهد، نیز سجده لازم نمی‌گردد، ولی عده دیگری از علماء از آن جمله علمای احناف می‌گویند، سجده تلاوت بر قاری و بر مستمع هردو جدا گانه لازم است، بنابراین اگر قاری سجده نکرد، مستمع باید سجده نماید.