۱۲- باب: بَيْنَ كُلِّ أَذَانَيْنِ صَلاَةٌ لِمَنْ شَاءَ
باب [۱۲]: بین هر اذان و اقامتی نمازی است برای کسی که بخواهد
۳۸۲- عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُغَفَّلٍ المُؤَنِيَّ س، أَنَّ رَسُولَ اللهِ ج: «بَيْنَ كُلِّ أَذَانَيْنِ صَلاَةٌ، ثَلاَثَا – لِمَنْ شَاءَ» وَفي رواية: «بَيْنَ كُلِّ أَذَانَيْنِ صَلاَةٌ»، ثُمَّ قَالَ فِي الثَّالِثَةِ: «لِمَنْ شَاءَ» [رواه البخاری: ۶۲٧].
۳۸۲- از عبدالله بن مغفل مزنیسروایت است که پیامبر خدا جفرمودند: «بین هردو اذانی [یعنی: بین اذان و اقامت] نمازی است» این سخن را سه بار تکرار نموده [و گفتند]: «برای کسی که بخواهد».
و در روایت دیگری آمده است که فرمودند: «بین هردو اذانی [یعنی: بین اذان و اقامت]، نمازی است»، «بین هردو اذانی نمازی است»، و در مرتبه سوم فرمودند: «برای کسی که بخواهد» [٧۱].
[٧۱] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: مراد از دو اذان، اذان و اقامت است، یعنی: بعد از اینکه اذان داده شد، تا پیش از آنکه اقامت گفته می‌شود، باید نماز بخواند، ولی چون پیامبر خدا جفرمودند: «برای کسی که بخواهد» این نماز خواندن لازمی نیست، بلکه مستحب است، والبته مراد از این نماز خواندن، نماز نفلی است، و سنن رواتب به احادیث دیگری ثابت شده است.