٧۲- باب: الدَّعَاءِ فِي الرُّكُوعِ
باب [۲۵]: دعا کردن در رکوع
۴۵۵- عَنْ عَائِشَةَ ل، قَالَتْ: «كَانَ النَّبِيُّ جيَقُولُ فِي رُكُوعِهِ وَسُجُودِهِ: (سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ رَبَّنَا وَبِحَمْدِكَ اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي)» [رواه البخاری: ٧٩۴].
۴۵۵- از عائشهلروایت است که گفت: پیامبر خدا جدر رکوع و سجده خود چنین می‌گفتند: «سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ رَبَّنَا وَبِحَمْدِكَ اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي» [۱۶٠].
۴۵۶- وَعَنْهَا في رواية أخري: يَتأَوَّلُ الْقُرْآنَ. [رواه البخاری: ۸۲۸].
۴۵۶- و از عائشهلدر روایت دیگری آمده است که گفت: پیامبر خدا جآن چیزی را در حالت رکوع و سجده می‌گفتند که در قرآن کریم مامور به گفتن آن شده بودند [۱۶۱].
[۱۶٠] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) معنی این دعا این است که: الهی، پروردگارا! به توفیق و هدایت تو، تسبیح تو را می‌گویم، الهی! برایم بیامرز. ۲) ظاهر این حدیث دلالت بر این دارد که دعا کردن در رکوع مشروع است. [۱۶۱] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: چیزی را که پیامبر خدا جمامور به گفتن آن شده بودند در این قول خداوند متعال است که می‌فرماید: ﴿فَسَبِّحۡ بِحَمۡدِ رَبِّكَ وَٱسۡتَغۡفِرۡهُ﴾وشکی نیست که پیامبر خدا جاز ارتکاب گناه معصوم بودند، و لغزش‌های گذشته و آینده‌شان برای‌شان بخشیده شده بود، و با این‌هم اینکه از خداوند متعال طلب مغفرت می‌کردند، سببش اظهار کمال عبودیت برای پروردگار از یک طرف، و تعلیم دادن امت به این کار، از طرف دیگر بود.