فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد دوم

۳٩- باب: يَقُومُ عَنْ يَمِينِ الإِمَامِ بِحِذَائِهِ سَوَاءً إذَا كَانَ اثْنَيْنِ
باب [۳٩]: اگر دو نفر بودند، مقتدی باید به پهلوی امام بایستد

۴۱۵- عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ بحديث مبيتِهِ في بيتِ خَالَتِهِ تقدَّم، وفي هذه الرواية قَالَ: ثُمَّ نَامَ حَتَّى نَفَخَ، وَكَانَ إِذَا نَامَ نَفَخَ، ثُمَّ أَتَاهُ المُؤَذِّنُ، فَخَرَجَ، فَصَلَّى وَلَمْ يَتَوَضَّأْ» [رواه البخاری: ۶٩۸].

۴۱۵- حدیث ابن عباسب- که شب به خانه خاله‌اش خوابیده بود، قبلاً گذشت – و در این روایت آمده است که گفت:

«... بعد از آن به خواب رفتند، تا اینکه صدای نفیرشان بلند شد، و چون پیامبر خداجبه خواب می‌رفتند، صدای نفیرشان بلند می‌شد، سپش مؤذن نزدشان آمد، و ایشان از خانه برآمده و بدون آنکه وضوء بسازند، نماز خواندند [۱٠٧].

[۱٠٧] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: نماز خواندن بدون وضوء ساختن بعد از خواب شدن خاص برای پیامبر خدا جبود، زیرا طوری که در احادیث دیگری آمده است، چشم پیامبر خدا جمی‌خوابید، ولی قلب‌شان بیدار بود، از این جهت علماء گفته‌اند که خواب شدن تنها نسبت به پیامبر خدا جناقض وضوء نیست، ولی نسبت به دیگران ناقض وضوء شمرده می‌شود، و گرچه در کیفیت خوابی که ناقض وضوء می‌باشد، با هم اختلاف نظر دارند، و تفصیل این مسئله قبلاً گذشت.