فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد دوم

۶۸- باب: إتْمَامِ التَّكْبِيرِ فِي الرُّكُوعِ
باب [۲۱]: تمام کردن تکبیر در رکوع

۴۵۱- عَنْ عِمْرَانَ بْنِ حُصَيْنٍ س، قَالَ: أَنَّهُ صَلَّى مَعَ عَلِيٍّ سبِالْبَصْرَةِ فَقَالَ: «ذَكَّرَنَا هَذَا الرَّجُلُ صَلاَةً كُنَّا نُصَلِّيهَا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ ج، فَذَكَرَ أَنَّهُ كَانَ يُكَبِّرُ كُلَّمَا رَفَعَ وَكُلَّمَا وَضَعَ» [رواه البخاری: ٧۸۴].

۴۵۱- از عمران بن حصینسروایت است که او با علیسدر بصره نماز خواند، و بعد از نماز خواندن گفت: این شخص ما را به یاد نمازی انداخت که با پیامبر خدا جمی‌‌خواندیم، و گفت که پیامبر خدا جدر هر باری که سر خود را بالا و یا پایین می‌کردند، تکبیر می‌گفتند [۱۵۶].

[۱۵۶] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) در هر انتقالی در نماز، مانند رکوع کردن، سجده کردن، بالا کردن سر از سجده، برخاستن از تشهد رکعت دوم باید تکبیر یعنی: (الله أکبر) گفت. ۲) طوری که در احادیث دیگری آمده است، در وقت بالا کردن سر از رکوع، اگر شخص تنها نماز بخواند باید (سمع الله لمن حمده ربنا لك الحمد)بگوید، و اگر به جماعت نماز می‌‌خواند، امام (سمع الله لمن حمده)مقتدیان (ربنا لک الحمد)بگویند.