۴- باب: رَفْعِ الصَّوْتِ بِالنَّدَاءِ
باب [۴]: مؤذن باید آوازش را بلند نماید
۳٧۳- عَنْ أَبَي سَعِيدٍ الخُدْرِيَّ س، قَالَ:سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ جيَقُولُ: «إِنَّهُ لاَ يَسْمَعُ مَدَى صَوْتِ المُؤَذِّنِ، جِنٌّ وَلاَ إِنْسٌ وَلاَ شَيْءٌ، إِلَّا شَهِدَ لَهُ يَوْمَ القِيَامَةِ» [رواه البخاری: ۶٠٩].
۳٧۳- از ابو سعید خدریسروایت است که گفت: از پیامبر خدا جشنیدم که فرمودند:
«هیچ انس و جن و مخلوق دیگری نیست که صدای مؤذن را بشنود، مگر آنکه در روز قیامت برای مؤذن شهادت می‌دهد» [۶۲].
[۶۲] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) شهادت دادن این چیزها برای مؤذن جهت علو درجه و منزلت او در روز قیامت است، و خداوندی که قادر است مرده را زنده کند، قادر است تا برای هر چیزی که خواسته باشد قوه نطق و شهادت دادن بدهد. ۲) اینکه شهادت دادن این چیزها برای مؤذن به چه کیفیتی است، چیزی است که از ما مجهول است، و حقیقت آن را خود خداوند متعال می‌داند، و موقف مسلمان ایمان آوردن به غیب است.