۶٩- باب: التَّكْبِيرِ إِذَا قَامَ مِنَ السُّجُودِ
باب [۲۲]: تکبیر گفتن هنگام بلند شدن از سجده
۴۵۲- عَنْ أَبي هُرَيْرَةَ س، قَالَ: «كَانَ رَسُولُ اللَّهِ جإِذَا قَامَ إِلَى الصَّلاَةِ يُكَبِّرُ حِينَ يَقُومُ، ثُمَّ يُكَبِّرُ حِينَ يَرْكَعُ، ثُمَّ يَقُولُ: سَمِعَ اللَّهُ لِمَنْ حَمِدَهُ، حِينَ يَرْفَعُ صُلْبَهُ مِنَ الرُّكْوعِ، ثُمَّ يَقُولُ وَهُوَ قَائِمٌ: رَبَّنَا لَكَ الحَمْدُ [رواه البخاری: ٧۸٩].
۴۵۲- از ابو هریرهسروایت است که گفت: پیامبر خدا جچون به نماز شروع می‌کردند، هنگام ایستادن به نماز تکبیر می‌گفتند، و چون به رکوع می‌رفتند، باز تکبیر می‌گفتند، و هنگام بالا کردن سر خود از رکوع (سمع الله لمن حمده)، و در حالی که هنوز ایستاده بودند: (ربنا ولك الحمد) می‌گفتند [۱۵٧].
[۱۵٧] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: در مورد گفتن (ربنا ولك الحمد)برای امام بین علماء اختلاف است: أ) بنابر ظاهر این حدیث بعضی از علماء می‌گویند که امام باید بعد از اینکه (سمع الله لمن حمده)گفت، به آواز بلند (ربنا ولک الحمد) نیز بگوید. ب) امام یوسف و امام محمد رحمهما الله در مذهب حنفی می‌گویند: امام باید (ربنا ولک الحمد)را آهسته بگوید. ج) امام ابو حنیفه/می‌گوید: امام باید تنها (سمع الله لمن حمده)بگوید، و از گفتن (ربنا ولک الحمد)خود داری نماید، زیرا در حدیث دیگری آمده است که پیامبر خدا جفرمودند: «وقتی که امام (سمع الله لمن حمده)گفت، شما (ربنا ولک الحمد)بگوئید» و این حدیث وظیفه هر یک از امام و مقتدیان را تعیین می‌نماید، و از حدیثی که در اینجا آمده است، این طور جواب می‌دهد که این حدیث بیانگر کیفیت نماز پیامبر خدا جدر حال انفراد است، و این تاویل جهت عمل کردن به هردو حدیث ضروری است.