۵- باب: سَجْدَةِ ﴿إِذَا ٱلسَّمَآءُ ٱنشَقَّتۡ﴾
باب [۵]: سجدۀ ﴿إِذَا ٱلسَّمَآءُ ٱنشَقَّتۡ﴾
۵٧۳- عَنْ أَبي هُرَيْرَةَ س، أَنَّه قَرَأَ: إِذَا السَّمَاءُ انْشَقَّتْ، فَسَجَدَ بِهَا، فقيل له في ذلك: قَالَ: «لَوْ لَمْ أَرَ النَّبِيَّ جيَسْجُدُ لَمْ أَسْجُدْ» [رواه البخاری: ۱٠٧۴].
۵٧۳- از ابو هریرهسروایت است که: سورۀ ﴿إِذَا ٱلسَّمَآءُ ٱنشَقَّتۡ﴾را خواند، و سجده کرد، و چون از وی از سبب این سجده پرسان شد گفت: اگر پیامبر خدا جرا نمی‌دیدم که [از قراءت آن] سجده می‌کردند، سجده نمی‌کردم [۳۱۵].
[۳۱۵] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: مذهب جمهور علماء در مذاهب اربعه این است که از تلاوت سورۀ ﴿إِذَا ٱلسَّمَآءُ ٱنشَقَّتۡ﴾سجده لازم می‌شود، ولی نظر بعضی‌ها این است که از تلاوت آن سجده لازم نمی‌شود، زیرا در حدیثی آمده است که: پیامبر خدا جوقتی که در مکه بودند، از تلاوت سوره‌های مفصل – که از آن جمله سورۀ ﴿إِذَا ٱلسَّمَآءُ ٱنشَقَّتۡ﴾باشد – سجده نکردند. ولی چون این حدیث مرسل و ضعیف است، معارض به حدیث ابی هریرهسواقع شده نمی‌تواند، و بالاخص آنکه اسلام ابو هریرهسمتاخر و سه سال پیش از وفات نبی کریمسمی‌باشد.