فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد دوم

٧۵- باب: الاطْمِئْنَانِيَّة حِينَ يَرْفَعُ رَأسَهُ مِنَ الرُّكُوعِ
باب [۲۸]: آرام گرفتن بعد از اینکه سر خود را از رکوع بالا می‌کند

۴۶۱- عَنْ أَنَسٍ س: أنه كَانَ يَنْعَتُ لَنَا صَلاَةَ النَّبِيِّ ج، «فَكَانَ يُصَلِّي وَإِذَا رَفَعَ رَأْسَهُ مِنَ الرُّكُوعِ، قَامَ حَتَّى نَقُولَ: قَدْ نَسِيَ» [رواه البخاری: ۸٠٠].

۴۶۱- روایت است که انسسدر نماز خواندن خود، طرز نماز خواندن پیامبر خداجرا وصف می‌کرد، و نماز می‌خواند، و چون سر خود را از رکوع بالا می‌کرد، همانطور می‌ایستاد، تا جایی که می‌گفتیم: به یقین [به سجده رفتن را] فراموش کرده است [۱۶٧].

[۱۶٧] این حدیث نیز دلالت صریح، بر لزوم طمانینه در نماز دارد، و گروهی از علماء کوشیده‌اند که این حدیث و احادیث دیگری را که به تایید این معنی آمده است تاویل نموده و طمانینه و آرام گرفتن را در قومه و جلسه لازم ندانند، ولی تاویلات آن‌ها دور از تعسف و خالی از ضعف نیست، والله تعالی أعلم.