۶٠- باب: الْقِرَاءَةِ فِي العِشَاءِ
باب [۱۳]: قراءت خواندن در نماز عشاء
۴۴۲- عَنْ البَرَاءَ س: أَنَّ النَّبِيَّ جكَانَ فِي سَفَرٍ، فَقَرَأَ فَي الْعِشَاءِ فِي إِحْدَى الرَّركْعَتَيْنِ، «يَقْرَأُ: وَالتِّينِ وَالزَّيْتُونِ، وَمَا سَمِعْتُ أَحَدًا أَحْسَنَ صَوْتًا مِنْهُ أَوْ قِرَاءَةً» [رواه البخاری: ٧۶٩].
۴۴۲- از براءسروایت است که پیامبر خدا جبه سفر بودند، در یکی از دو رکعت نماز عشاء (والتین و الزیتون) را خواندند.
و در روایت دیگری آمده است که گفت: هیچکس را خوش آوزتر – یا خوش قراءت‌تر – از پیامبر خدا جندیده بودم [۱۴۲].
[۱۴۲] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) پیامبر خدا جبر علاوه از صحت قراءت و ادای حروف به طور کامل، قراءت خوش و دلنشینی داشتند، زیرا با وجود آنکه در بین صحابهشاشخاصی وجود داشتند که قراءت‌شان خوش و خوب بود، ولی قراءت نبی کریم جاز قراءت همگان خوش‌تر و موثرتر بود. ۲) تا جای امکان برای نماز باید امامی بر گزیده شود، که بر علاوه از عالم بودن، و قاری بودن، دارای آواز خوش، و قراءت دلنشین باشد. ۳) کسی که دارای صفت بارزی است، باید صفتش برای دیگران گفته شود، تا آن‌ها هم در بدست آوردن آن صفت بکوشند.