۶- باب: مَنْ لَم يَتَطَوَّع فِي السَّفَرِ دُبُرَ الصَّلاَةِ
باب [۶]: کسی که در سفر، بعد از نماز، نفل نخوانده است
۵۸۴- عَنْ ابْنِ عُمَرَ ب، فَقَالَ: «صَحِبْتُ النَّبِيَّ جفَلَمْ أَرَهُ يُسَبِّحُ فِي السَّفَرِ، وَقَالَ اللَّهُ جَلَّ ذِكْرُهُ: ﴿لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ إِسْوَةٌ حَسَنَةٌ﴾» [رواه البخاری: ۱۱٠۱].
۵۸۴- از ابن عمربروایت است که گفت: با پیامبر خدا جمصاحبت نمودم، و ندیدم که در سفر نماز نفل خوانده باشند، و خداوند متعال می‌فرماید: «و برای شما پیامبر خدا جبهترین الگو است» [۳۲۸].
[۳۲۸] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: در خواندن نماز نفلی و سنت‌های رواتب در سفر بین علماء اختلاف است به اینگونه که: أ) اکثر اهل علم می‌گویند: سنت‌ها در سفر نباید قصر و یا ترک گردد، امام سرخسی در (المبسوط) و مرغینانی در (الهدایه) می‌گویند: «در نماز سنت قصری نیست». ب) هشام می‌گوید: امام محمد/در سفر جز دو رکعت سنت فجر و دو رکعت سنت مغرب، و نماز وتر، نفل و یا سنت دیگری نمی‌خواند. ج) هنداونی می‌گوید: در حال مسکن گرفتن خواندن نماز سنت بهتر است، و در حال رفتار و انتقال، ترک آن.