۸- باب: إِذَا هَبَّتِ الرِّيحُ
باب [۸]: وقتی که باد وزید
۵۵٧- عَنْ أَنَسٍ س، قَالَ: «كَانَتِ الرِّيحُ الشَّدِيدَةُ إِذَا هَبَّتْ عُرِفَ ذَلِكَ فِي وَجْهِ النَّبِيِّ ج» [رواه البخاری: ۱٠۳۴].
۵۵٧- از انسسروایت است که گفت: علائم وزش بادهای تند و شدید، از تغییر روی پیامبر خدا جدانسته می‌شد [۲٩۴].
[۲٩۴] زیرا در این وقت روی پیامبر خدا جاز ترس اینکه مبادا این باد مقدمه عذاب باشد، تغییر می‌کرد، زیرا بعضی از امم سابقه مانند قوم عاد به اثر وزش باد به هلاکت رسیده بودند، خداوند متعال می‌فرماید: ﴿وَأَمَّا عَادٞ فَأُهۡلِكُواْ بِرِيحٖ صَرۡصَرٍ عَاتِيَةٖ ٦ سَخَّرَهَا عَلَيۡهِمۡ سَبۡعَ لَيَالٖ وَثَمَٰنِيَةَ أَيَّامٍ حُسُومٗاۖ فَتَرَى ٱلۡقَوۡمَ فِيهَا صَرۡعَىٰ كَأَنَّهُمۡ أَعۡجَازُ نَخۡلٍ خَاوِيَةٖ ٧﴾[الحاقة: ۶-٧].