هجرت بادیه‌نشین و شهرنشین
* از عبدالله بن عمرو بن عاص ب روایت است که پیامبر ج فرمود: «الْهِجْرَةُ هِجْرَتَانِ: هِجْرَةُ الْحَاضِرِ، وَهِجْرَةُ الْبَادِيَ أَمَّا الْبَادِي فإنه يُطِيعُ إِذَا أُمِرَ، وَيُجِيبُ إِذَا دُعِيَ، وَأَمَّا الْحَاضِرُ فَهُوَ أَعْظَمُهُمَا بَلِيَّةً وَأَعْظَمُهُمَا أَجْرًا»[٢٣٨] «هجرت دو گونه است: هجرت شهرنشین و هجرت بادیه‌نشین؛ هجرت بادیه‌نشین این است که هرگاه (برای جهاد) فراخوانده شد اجابت کند و هرگاه فرمان داده شد اطاعت کند، ولی هجرت شهرنشین رنج و مشقّتش بیشتر و اجرش برتر است» [به روایت احمد و نسایی و ابن حبان. و البانی آن را صحیح خوانده است].
* بادی- بادیه‌نشین را گویند که از مکانی به مکان دیگر کوچ می‌کند، حاضر کسی که ساکن شهر باشد.
* پس هجرت بادیه‌نشین این است که اگر دستور داده شود اطاعت کند و اگر برای جهاد در راه الله فراخوانده شود لبیک گوید، اما شهرنشین ابتلایش بیشتر است؛ زیرا تصمیم دشمن غالبا برای حمله بر شهرها می‌باشد از این‌رو خطر بر ساکنان آن نسبت به بادیه‌نشینان بیشتر می‌باشد.
[٢٣٨]- سنن نسایی: ٤١٦٥ و مسند احمد: ٦٨١٣ و صحيح ابن حبان: ٥١٧٦. حكم آلبانی: صحيح.