هدف دوم: بشارت
* الله متعال می‌فرماید: ﴿وَبَشِّرِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ بِأَنَّ لَهُم مِّنَ ٱللَّهِ فَضۡلٗا كَبِيرٗا٤٧﴾[الأحزاب: ٤٧] «و مؤمنان را بشارت ده که برای آن‌ها از سوی الله فضل بزرگی است». و این فضل بزرگ را با این فرمودۀ خود توضیح داده است: ﴿وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ فِي رَوۡضَاتِ ٱلۡجَنَّاتِۖ لَهُم مَّا يَشَآءُونَ عِندَ رَبِّهِمۡۚ ذَٰلِكَ هُوَ ٱلۡفَضۡلُ ٱلۡكَبِيرُ٢٢﴾[الشورى: ٢٢] «و کسانی که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته انجام داده‌اند در باغ‌های بهشت هستند، و هرچه بخواهند نزد پروردگار‌شان برای آن‌ها (مهیا) است. این همان فضل (و بخشش) بزرگ است». پس این فرمودۀ او تعالی: ﴿وَبَشِّرِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ﴾ «و مؤمنان را بشارت ده» سه چیز را دربر می‌گیرد:
- اول: مژده برای کسی که متصف به ایمان است؛ به فضل بزرگ در بهشت‌های پرنعمت الهی.
- دوم: هشدار برای کسی که متصف به ایمان نیست؛ و این مژده وی را دربر نمی‌گیرد، و کسی که از پاداش مژده محروم ماند پس او زیانکار است.
- سوم: شناخت ایمان تنها از طریق پیامبری که مژده را به آنان رسانده است حاصل می‌شود، و آن‌ها تنها از طریق همان پیامبر می‌دانند که چگونه ایمان بیاورند.
* پس واضح گردید که برخی از این اهداف بر برخی دیگر دلالت دارند، و اینکه برخی از قرآن، برخی دیگرش را تصدیق می‌کند، و اینکه یک عبارت بر معانی زیادی دلالت نموده برخی از آن‌ها برخی دیگر را تصدیق می‌کنند.